Rozdział 16

I've lost so much

 more then I'll ever know

              Wściekły Olli jednym, gwałtownym ruchem odwrócił zakapturzoną postać w swoją stronę. W tej chwili nie panował nad sobą, bo złość jaką odczuwał popychała go do rękoczynów. Znany był z wybuchowego charakteru, zwłaszcza jeśli chodziło o atak na jego własną osobę i  w wielu chwilach gniewu ciężko było mu wstrzymać pięść, która aż rwała się do uderzenia. Tak jak i teraz, dłoń już niemal sunęła w stronę osoby, którą złapał w kleszcze. Mimowolnie jednak, mocno zaciśnięta w pięść i gotowa do działania  zatrzymała się w powietrzu, kiedy poznał oblicze swego dręczyciela. Nie był przygotowany na to co zobaczył. Znieruchomiał na moment i zaskoczony wpatrywał się w postać przed sobą. Raczej spodziewał się groźnego bandyty, rosłego, wściekłego człowieka gotowego go zaatakować, przed którym przyjdzie mu bronić się siłą. Mimo wszystko takie zestawienie byłoby zdecydowanie łatwiejsze niż to, z którym przyszło mu się zmierzyć. Na pewno nie chciał zobaczyć twarzy dziecka.

              Tak, niewątpliwie to było jeszcze dziecko chociaż mocne rysy twarzy zdradzały wejście w okres młodzieńczego buntu wobec całego świata. Ów buntownik o dość niepozornej posturze nastolatka, ale dużej sile fizycznej wciąż próbował wyrwać się Olliemu. Z pewnością liczył na jakąś drobną chwilę nieuwagi z jego strony, sekundowe rozluźnienie uścisku by uciec i spokojnie dotrzeć do swojej bezpiecznej kryjówki. Mimo hardego, nieugiętego spojrzenia chłopaka, który wydawał się w ogóle nie odczuwać skruchy za to co robił, gdzieś w kącikach zielonych oczu można było dostrzec przerażenie. Z pewnością nie tak wyobrażał sobie ten poranek, nie był przygotowany na takie zaskoczenie. Złapanie na gorącym uczynku było najgorszym co mogło go spotkać, bo nawet jeśli miał świadomość, że do takiego spotkania kiedyś i tak by doszło, to z pewnością nie spodziewał się nienawiści z jaką patrzył na niego dużo silniejszy i starszy chłopak. Ale czy można się było mu dziwić? Przecież taki sam strach jak on teraz, wielokrotnie odczuwał Olli, za każdym razem, gdy w dłoniach trzymał kopertę.

             Olli próbował zebrać myśli, zaskoczony tożsamością swego prześladowcy nie wiedział czy zawiadomić policję czy może własnoręcznie wymierzyć mu karę, a może zawiadomić jego rodziców, którzy odpowiednio ukarzą go za jego wybryki. Był gotowy do siłowego załatwienia sprawy, ale wobec zlęknionego wzroku swego towarzysza musiał skapitulować. Nawet jeśli chciał sprać go na kwaśne jabłko, to przecież nie mógł pobić nieletniego, to kłóciłoby się nawet z jego zasadami. Przez moment zastanawiał się jakim trzeba być człowiekiem, aby posunąć się do takiej formy zastraszenia. On w młodości także zawodził się na swoich sportowych idolach, wielu z nich odbiegało od idealnego wyobrażenia o gwiazdach sportu, jakie sam wypracował. Niejeden miał sporo na sumieniu jeśli chodzi o kwestie sportowe, ale nigdy nie przyszłoby mu do głowy, aby któregokolwiek nękać anonimami. Tym bardziej dołował się tą świadomością, że teraźniejsze pojęcie kibica, fana oznacza już kogoś zupełnie innego niż dawniej. I gdyby nie Happonen, który pojawił się obok nich, z pewnością w końcu wyładowałby na chłopaku swój gniew. To jednak był dobry pomysł z jego strony, aby poprosić Janne o pomoc. Czuł, że tylko jemu mógł zaufać na tyle, by wyjawić swoje problemy. Zaufanie nie było jedynym kryterium, dla którego to właśnie jego poprosił o pomoc. Starszy z Finów miał podobną do niego sylwetkę, więc dzięki temu mógł z łatwością udawać, że to on wybiera się na poranny jogging, podczas gdy Olli pozostał w domu obserwując okolice i czekając na pojawienie się dręczyciela. Jakiś czas temu zaobserwował zależność pomiędzy pojawianiem się listów, a jego porannym bieganiem. Tak więc dzisiejszego ranka wystarczyło cierpliwie czekać i mieć nadzieje, że jego teoria się sprawdzi. Doczekał się owszem, ale nie sądził że okaże się nim taki wyrostek.

- Doigrałeś się, gówniarzu! Dzwoń na policję – nakazał przyjacielowi.

          Bezczelny uśmieszek ozdobił pryszczatą twarz chłopaka. Widać było, że słowo policja w ogóle na niego nie działało. Wciąż wydawał się być rozbawiony całą tą sytuacją. Olli pomyślał wtedy, że chłopak jest zupełnie zdemoralizowany skoro nie robiło to na nim żadnego wrażenia. - Policja dostanie wszystkie anonimy, które mi przesyłałeś. Co do jednego – szarpnął nim mocniej.

Mięsień na jego twarzy drgnął nerwowo, kiedy przekonał się, że ten nie żartował.

- Ja miałem je tylko dostarczać…- zaczął, a Fin zastygł z komórką w dłoni oczekując dalszych wyjaśnień.

            Pięć minut później, zamaszystym krokiem pokonywał kolejne centymetry jakie dzieliły go od swojego prawdziwego prześladowcy. Słowa, jakie usłyszał od chłopaka bardzo nim wstrząsnęły, zresztą podobnie jak stojącego obok Happonena. Ten moment szoku wystarczył, aby chłopak zdołał uciec i zanim Olli ocknął się z letargu, tamten już dawno był poza zasięgiem jego wzroku. Zresztą nie będzie rozpaczał nad jego ucieczką, bo otrzymał coś znacznie ważniejszego. Zanim uciekł, dokładnie opisał osobę, która w zamian za pisanie i doręczanie listów o ustalonej treści płaciła mu konkretne sumy pieniężne. Nie mógł uwierzyć w tożsamość zleceniodawcy, ale to musiała być prawda, przecież chłopak nie mógł wymyśleć dokładnej charakterystyki osoby, którą Olli doskonale znał.

Teraz nadszedł moment konfrontacji.

- Masz z tym skończyć!

            Drgnęła, zaskoczona czyjąś obecnością i odwróciła wzrok od laptopa, na którym wystukiwała kolejnego maila. Jej uśmiech wywołany jednym z listów od fana, zbladł momentalnie na widok marsowej twarzy przyjaciela. - Po co to robisz?! – serce, zaskoczone jego przybyciem, a jeszcze bardziej tym nagłym atakiem na jej osobę, przyspieszyło swój rytm. Olli tymczasem podszedł do niej bliżej i niemal w twarz rzucił jej białą kartkę, której treść już wyryła swój ślad w pamięci i sercu chłopaka. Jedno, krótkie zdanie a potrafiło sprawić, że wszystko w co wierzył i czemu ufał, rozpadło się w momencie. Widać było jak bardzo jest wzburzony, bo zaciśnie usta tworzyły idealnie poziomą linię, a zmrużone oczy ciskały gromami w jej stronę.  – Janna miała rację co do ciebie – westchnął - Myślałem, że przesadza … że to jej ultimatum jest śmieszne, ale teraz widzę jak bardzo się myliłem… A ja ci wierzyłem, myślałem że nasza przyjaźń coś dla ciebie znaczy – z każdym kolejnym słowem mówił coraz głośniej, dopiero wraz z ostatnim słowem zamilkł, ale zanim to nastąpiło Silje podchwyciła nutę zawodu w jego głosie.

- Ultimatum? – powtórzyła, w międzyczasie zdążyła wstać z łóżka i stanęła obok niego.  Znała go już na tyle, aby w uciekającym spojrzeniu odczytać odpowiedź. – Kazała ci wybierać, tak? 

            Nie musiał potwierdzać jej domysłów, jego nagłe milczenie było najgorszym i jednocześnie niepodważalnym dowodem na słuszność jej tezy. Otworzył usta jakby chciał zaprzeczyć i szczerze miała nadzieje, że tak właśnie zrobi, ale niestety żadne słowo sprzeciwu nie padło. W tej chwili znała nie tylko odpowiedź, ale też wiedziała już jaką decyzję podjął. Spuściła smutne oczy, zawiedziona postępowaniem przyjaciela starała się wciąż trzymać kamienną twarz. Mimo iż serce płakało wewnątrz jej duszy.

- Dla niektórych miłość jest ważniejsza niż przyjaźń…- powiedziała głucho bardziej do samej siebie niż do Olliego, który powoli odzyskiwał spokój, o ile w ogóle można mówić o spokoju wobec takiej wiadomości. – Ona przesłania ci wszystko – spojrzała mu prosto w oczy. – Naprawdę tego nie widzisz? – blady uśmiech pojawił się na twarzy dziewczyny, gdy nie doczekała się żadnej reakcji z jego strony.

- Kocha mnie – stanowczy głos rozległ się dopiero po kilku sekundach. Był pewien tego zdania, jak żadnego innego.

- Kocha – prychnęła pogardliwie. – A ja? To ja byłam przy tobie, kiedy wpadłeś w gówno i każdy odwracał się do ciebie plecami. Nie wierzyłam w żadne plotki jakie pojawiały się na twój temat i wspierałam cię. A teraz, kiedy wszystko wróciło do normy mam stać z boku i cierpliwie czekać, aż Janna pozwoli ci na rozmowę ze mną? – w tej chwili niemal już krzyczała, gwałtownie gestykulując dłońmi. Po raz pierwszy wypowiedziała słowa, które bolały ją odkąd pojawiła się brunetka. Dała upust swoim emocjom,  bo to zazdrość, która drzemała w niej od zawsze teraz przemawiała jej głosem.

- Więc dlatego się mścisz? Dlatego te listy.

         Zazdrość wciąż popychała ją do wypowiedzenia słów, które skrywała na dnie serca, byłyby dopełnieniem ich dzisiejszej kłótni, kolejnym argumentem, dla którego te listy miałyby sens.

- Niczego nie rozumiesz – stwierdziła pokonana. - Wyjdź!

             Kiedy nie ruszył się z miejsca sama podeszła do drzwi i otworzyła je z impetem wskazując mu kierunek wyjścia. Chciała, aby jak najszybciej zostawił ją samą, nie potrafiła już stać tak blisko niego i udawać, że niczego nie czuje. Tak wiele oddała mu z siebie, a teraz kiedy jest już niepotrzebna ma się usunąć, bo jej miejsce zajmie Janna. To on tak wybrał, niech więc zdecyduje się zrobić ten krok ostateczny, poza jej pokój, dom i poza jej życie, które bez niego będzie o wiele uboższe. Mimo wszystko ociągał się z wyjściem, oboje mieli bolesną świadomość końca ich przyjaźni. Oboje wiedzieli, że wraz z przekroczeniem przez niego progu jej pokoju już nic nie będzie takie samo.

Spojrzała na niego po raz ostatni, gdy mijał ją bez słowa.

- Dokonałeś wyboru, ale szybko go będziesz żałował.

             Trudno było odgadnąć znaczenie mimiki chłopaka, kiedy przechylił lekko głowę i ironicznie się uśmiechnął. - Już mnie o tym uprzedziłaś w ostatnim liście. Skończ z nimi, bo pójdę na policję – to nie był już Olli, którego znała.

- Wynoś się, do cholery!

             Kiedy wreszcie wyszedł, mogła przestać grać twardą. Płacz wywołany ostrą rozmową z każdą sekundą przybierał na sile. Najgorsze było to, że wszelkie jej starania, plany spełzły na niczym. Lata przyjaźni okazały się nic nie znaczące wobec zauroczenia, które okazało się silniejsze. Rzuciła się łóżko, bo tylko w nim pozwalała sobie na chwile słabości i płaczu. Na kołdrze wciąż leżała kartka, którą Harri rzucił jej na powitanie.

„… za złe wybory płaci się surową karę …”    

             Treść listu idealnie odzwierciedlała jej aktualną sytuację. Ona kiedyś też dokonała wyboru i właśnie teraz płaciła za to najwyższą cenę.      

~……~

Czegoś mi tutaj brakuje i mam świadomość tego, że ktoś z Was może być zawiedziony.

Życzę Wam wszystkim kochani spokojnych i rodzinnych Świąt, bez pośpiechu i codziennych trosk :-)