Rozdział 15

Why be such a monster?
You bully from a distance

           Każdy z nas doskonale zna uczucie oczekiwania, towarzyszące nam wielokrotnie podczas różnych wydarzeń w naszym życiu. Przysłowiowe łaskotanie w brzuchu jakby tysiące motyli żyło wewnątrz ludzkiego ciała, a poruszając swoimi niewidzialnymi skrzydłami, pobudzało najbardziej czułe nerwy. Można to porównać z uczuciem zakochania, tak dobrze znanym ludziom, którzy choć raz w życiu na swej drodze spotkali kogoś wyjątkowego. To podekscytowanie sprawia, że im bliżej jesteśmy spełnienia marzeń tym trudniej jest nam zachować spokój. Całymi dniami rozmyślamy jak to będzie, kiedy nasze oczekiwania wreszcie się spełnią. Na tysiące różnych sposobów rozważamy wszelakie scenariusze, instynktownie odrzucając te gorsze, których chcielibyśmy się pozbyć. Wszystko widzimy w samych superlatywach, starając się nie dopuszczać do siebie myśli, że coś może pójść nie tak jak zaplanowaliśmy. Towarzyszące temu podniecenie wprawia na w niejako stan euforii, która opanowuje całe nasze ciało i nakręca do dalszych działań. Motywuje do większych starań, choć i tak mamy świadomość, że zrobiliśmy już wszystko co w naszej mocy i że teraz pozostaje nam czekać. W tej całej ekstazie jaka nam towarzyszy bardzo łatwo jest popełnić błąd, który zniweczy nasze starania i pozbawi nas zwycięstwa. Nawet najdrobniejsze potknięcie z naszej strony, może spowodować, że misternie budowany plan runie niczym domek z kart.

             Plan, jaki przez dłuższy czas obmyślała postać, skulona w tej chwili na tylnym siedzeniu taksówki zmierzał powoli ku szczęśliwemu zakończeniu. Przynajmniej z perspektywy owej osoby, bo druga strona z pewnością nie będzie zadowolona z takiego zakończenia. Ofiara wpadnie w misternie utkaną sieć i zapłaci za krzywdy wyrządzone w przeszłości. Krzywdę, o której być może Harri Olli nie pamięta, ale na jego nieszczęście pamięta ktoś inny. I nie odpuści, dopóki ten nie zostanie odpowiednio ukarany za popełnione błędy. Na samą myśl o czekającej na Olliego sprawiedliwości, na twarzy odbijającej się w szybie pojawia się szeroki uśmiech. Mimo zapadającego już powoli zmroku i znacznej odległości jaka ich dzieliła, postać dostrzegała cień strachu na twarzy Olliego, który do kilku minut wpatrywał się w przestrzeń przed nim. Delektowanie się tą chwilą stanowiło bogaty wstęp do tego co dopiero miało nastąpić i jak wielki triumf wtedy osiągnie. Można było odnieść wrażenie, że to uczucie wypełnia wnętrze samochodu, ale wyczuwalne było jedynie przez osobę obserwująca postać Olliego, bo kierowca bynajmniej nie był zainteresowany całą sytuacją. W swoim życiu miał wiele dziwnych kursów, więc i ten nie był dla niego niczym wyjątkowym. Pozostawał obojętny dopóki nikt nie zagrażał ani jemu, ani też drugiej osobie. Chociaż gdyby wiedział w czym właśnie uczestniczy być może wtrąciłby swoje trzy grosze. Nauczył się jednak  tolerować wszelkie dziwactwa swoich klientów.

               Tymczasem ów klient czuł, że Harri Olli, niegdyś przystojniak, dla którego głowę traciło wiele dziewczyn, a teraz jedynie obiekt zemsty o najzwyczajniej w świecie – boi się. To uczucie rozbudzało wewnętrzną ekstazę i nawet myśl, że do ostatecznej rozgrywki pozostało jeszcze trochę czasy, nie była w stanie uspokoić przyspieszonego rytmu serca. Zemsta będzie słodka, cieszy się w duchu dając znak, aby kierowca ruszył. Przejeżdżając obok domu, przed którym wciąż tkwił Olli, zgodnie z poleceniem kierowca na moment zwalnia. Z pewnością właściciel budynku nie rozpozna pasażera niebieskiego pojazdu, jest zbyt daleko a i kamuflaż wydaje się być pomocny. Widzi jak chłopak rozgląda się nerwowo, jakby oczekiwał, że nadawca listu stanie obok niego i przyzna się do jego napisania.

Listów przybywało, a od pamiętnego ranka kiedy biała koperta rzuciła się cieniem na jego życie, był kłębkiem nerwów. Analizując całą tę sytuację doszedł do pewnych ważnych wniosków. Najwyraźniej ten, kto pisał listy musiał go obserwować, znać jego przyzwyczajenia i umiejętnie wykorzystywał tę wiedzę, aby podrzucać anonimy w chwili, gdy to on będzie w stanie odebrać korespondencję. To przyprawiało go o porządny ból głowy. Czuł się osaczony, ale nawet nie domyślał się jak blisko był jego dręczyciel. Nawet w najgorszych koszmarach nie wyobrażał sobie, że mógłby to być ktoś z jego najbliższego otoczenia. Zdecydowanie łatwiej było mu uwierzyć w rozgoryczonego kibica, który w ten sposób chce się zemścić i uprzykrzyć mu życie.

              Znów zerknął na kartkę, której treść, postać zna na pamięć. Pokonuje kilka kroków w kierunku drzwi i znów odwraca się za siebie. W mroku dostrzega zwalniającą taksówkę, ale osoba na tylnym siedzeniu pozostaje dla niego zagadką. Nie zauważa więc triumfu na twarzy pasażera, gdy w jego własnych źrenicach odbija się strach.

             Następnego ranka niska, zakapturzona postać obserwowała okolicę, rozglądając się dookoła uważnym wzrokiem. Na ulicy panowała idealna cisza, żaden przejeżdżający samochód czy też przypadkowy przechodzień jej nie mąciło. Skryta w cieniu, z dala od obserwowanego punktu nonszalancko opierała się o drzewo. To miejsce było idealne, bo pozostając w ukryciu, sama miała nieograniczone pole manewru i obserwacji. Doskonale widziała więc, jak z domu po przeciwnej ulicy wychodzi chłopak. Jasnoniebieska czapka zsunięta na oczy miga ponad ogrodzeniem i szybko znika za zakrętem. Jak zawsze czeka kolejnych kilka minut, by następnie w kilku krokach znaleźć się po drugiej stronie. Mimo iż ten poranek był tak łudząco podobny do poprzednich, które spędziła w tym samym miejscu, to jednak gdzieś w głębi duszy przeczucie, że coś się stanie nie odpuszczało ani na sekundę. W powietrzu unosiło się coś na kształt niepokoju i właśnie to było dominujące odczucie, podczas przeszło godzinnej obserwacji. Ten wewnętrzny niepokój powodował, że dłonie drżały, podobnie jak nogi, które poruszały się wolniej niż nakazywał im rozum. Koperta, skryta w wewnętrznej stronie kurtki, nagle zaczęła  ciążyć. Zupełnie jakby skrywała w sobie tony zamiast krótkiego listu, na treść którego składały się raptem dwa słowa.

              Nieznajoma postać była już u celu, rozglądnęła się ponownie i wsunęła drżące dłonie pod kurtkę. Być może ten niepokój zamiast uczulić na zagrożenie, jeszcze bardziej pozbawił czujności, bo dokładnie w momencie, gdy zza kurtki wyłoniła się koperta z domu wybiegł znajomy chłopak. Ten, który zgodnie z obserwacjami powinien właśnie przemierzać drugie okrążenie parku. Postać zbladła, świadoma przyłapania na gorącym uczynku i tego, że teraz nie zdoła się już z tego wywinąć. Nawet natychmiastowe porwanie się do biegu nie miało najmniejszego sensu, nie było to bynajmniej kwestią kondycji, ale bardziej towarzyszącego stresu, który paraliżował drobne kończyny niezdolne do ucieczki. Nie dotarli nawet do skrzyżowania, gdy poczuł gwałtowne szarpnięcie za ramię.

- Kim jesteś, do cholery!

             Wściekły Olli jednym, gwałtownym ruchem odwrócił zakapturzoną postać w swoją stronę. Nie był przygotowany na to co zobaczył. Raczej spodziewał się groźnego bandyty, rosłego, wściekłego człowieka gotowego go zaatakować. Na pewnie nie chciał zobaczyć ….

~…~

Bardzo mnie nienawidzicie w tej chwili? :D

Dzisiaj miał być ostatni rozdział, tak na pożegnanie sezonu :-(

ale opowiadanie troszkę mi się rozrosło.