Rozdział 14

Maybe the reasons don't fit
When did you lose innocence

               Przez moment siedział na łóżku i wpatrywał się w śpiącą na nim dziewczynę. Oddychała spokojnie, najwyraźniej jej snu nie zakłócała żadna ze złych rzeczy, które przytrafiają się tysiącom ludzi na całym świecie. Wierzył, że te wszystkie nieszczęścia ominą ich rodzinę, dramaty ludzkie przydarzały się przecież innym. O tym co teraz przeżywał, do tej pory słyszał jedynie z ust mniej lub bardziej znanych sobie osób, nigdy nie przypuszczał, że kiedyś doświadczy tego samego. Stało się jednak inaczej, bo tym razem los wybrał właśnie ich. Przypadek? Przeznaczenie? Jakkolwiek by tego nie nazwać, wprowadziło zamieszanie w ich wydawać by się mogło, poukładanym życiu.

              Wyciągnął dłoń w jej kierunku, ale zastygł w momencie nie będąc pewnym czy powinien pozwolić sobie na przerwanie jej tego spokoju. W drodze powrotnej mało ze sobą rozmawiali, zaledwie kilka słów, z których najważniejsze odnosiły się do zupełnie prozaicznych rzeczy. Nie przypuszczał iż ta jedynie udawała, że śpi  aby szybciej pozbyć się go z pokoju i wreszcie pozostać sama. Nie mógł wiedzieć, że jak tylko zamknie za sobą drzwi, dziewczyna będzie płakać do poduszki za tym, co właśnie utraciła. Mogłaby obwiniać los za to, że pozbawił ją najcenniejszego skarbu jaki mogła otrzymać kobieta, ale przecież tak naprawdę jeszcze go nie posiadała. Przede wszystkim zaś, tłumiąc płacz w satynowej poduszce, będzie chciała sama przed sobą ukryć to jak bardzo się boi.

              Kiedy zszedł na dół, rodzice czekali na niego w salonie. Od razu domyślił się, iż jego nagłe pojawienie się w pokoju, przerwało ich rozmowę. Nerwowe spojrzenia zdradzały też iż tamta rozmowa nie doczekała się rozwiązania i wisi pomiędzy nimi niczym kat, gotowy w każdej chwili ukarać winnego. Ich wcześniejsza rozmowa telefoniczna była lakoniczna, żadnych szczegółów więc powodowała jeszcze więcej niepokoju z ich strony, kiedy nagle ujrzeli swego syna w drzwiach domu. Szczególnie ze strony matki, która witając ich po przylocie w mig pojęła co się stało, a przynamniej wiele się domyślała widząc ich miny. Chyba kobiety odbierają takie rzeczy na zasadzie szóstego zmysłu, pomyślał wtedy.

 - Zasnęła – mruknął, przekonany o prawdziwości słów i usiadł na kanapie pomiędzy nimi, a kiedy jęk zawodu wydobył się z jego piersi kobieta wzięła go w ramiona. Uścisk był mocny, stęskniony jakby zamiast tych kilku dni spędził poza domem co najmniej miesiąc. Starszy Olli jedynie poklepał syna po udzie, ten delikatny ruch miał w sobie znacznie więcej współczucia niż jakiekolwiek wypowiedziane słowo. Taki był niepisany układ między facetami, nawet jeśli targały nimi emocje to żaden z nich nie okaże aż takich uczuć. Przynajmniej tak było zawsze w ich relacjach, ale to nie oznaczało iż ojciec nie był z niego dumny czy też w jakimś stopniu nie akceptował jego decyzji. O nie, Harri znał smak ojcowskiej dumy, uścisku uznania, miłości i aprobaty, tyle tylko, że byli względem siebie mniej wylewni.

- Odwołacie ślub? – wypalił ojciec, otrzymując od małżonki karcące spojrzenie umknął w bok brązowymi źrenicami. Jeśli chwilę wcześniej zastanawiał się nad przerwaną rozmową rodziców, teraz był już pewien jej tematu.

           Skłamałby, gdyby powiedział, że nie rozważał takiej możliwości. Taka perspektywa przyszłości kusiła i najwyraźniej Janna też o tym myślała bo właśnie tymi słowami go przywitała, gdy spotkał ją przed hotelem. Nie było to pytanie, ale świadoma zabarwiona lekką nadzieją w głosie odpowiedź na pytanie, które sam sobie wtedy zadawał. Nie wyobrażał sobie jednak, że mógłby postąpić w ten sposób, zdecydowanie nie chciał być większym sukinsynem. Kochał ją i naprawdę chciał, aby została jego żoną i aby razem stworzyli szczęśliwą rodzinę. Dlatego też postanowili nie przekreślać tego co już zdołali zbudować, wszystko miało zostać po staremu z jedną zmianą- za dziewięć miesięcy nie zostaną rodzicami.

- Mówiłam jej tyle razy, żeby poszła do lekarza…. oszczędziłaby sobie i nam tego wszystkiego – powiedziała kobieta. – Testy ciążowe nie dają pewności – dodała z wyrzutem.

           Skulona postać na schodach schowała twarz w dłoniach. Matka Olliego coraz bardziej ją denerwowała, sypiąc dobrymi radami niczym asem z rękawa, doprowadzała ją do szału. W dużej mierze to był powód, dla którego pojechała z nim do Polski, chciała chociaż przez jeden weekend odpocząć od jej matczynych rad. Kobieta przez  cały czas upierała się na wizytę u lekarza, a Janna konsekwentnie odmawiała. Chęć uczestniczenia Olliego w tej pierwszej wizycie, była jedynie pretekstem, aby odwlec moment, w którym miała dowiedzieć się o nieodwracalnej i jedynej nieplanowanej konsekwencji jej planu.  Dla niej przekaz z testu ciążowego był jednoznaczny, przynajmniej w tamtej szokującej chwili wydawał się być ostatecznością. A jednak okazał się być pomyłką, która być może będzie bardzo kosztowna. Nie myliła się co do swoich podejrzeń, pani Olli obwiniała ją o to wszystko co działo się w tej chwili.  Wyczuwała to w tonie głosu kobiety, ale wydawało się, że tylko ona rozpoznała tą fałszywą nutkę. Wystarczyło słowo, aby wstrzymać przygotowania do ślubu i była pewna, że właśnie do tego będzie teraz dążyła rodzicielka Harriego.

             Wczorajsza noc nie należała do spokojnych, dręczona wiadomościami jakie otrzymała wieczorem początkowo nie mogła zmrużyć oka. I mimo iż racjonalny głos podpowiadał jej, że lepiej pozostać w bezpiecznym schronieniu, zdecydowała się postąpić inaczej. Po porannym bieganiu, uzbrojona w biały kartonik, który skrywał cztery słodkie ciastka stanęła przy bramie Olliego. Wyciągnęła korespondencje sąsiadów i skierowała się do domu. Jeszcze zanim wykonała pierwszy krok, usłyszała krzyk.

- Mam cię!

          Silje spojrzała przed siebie, ujrzawszy Jannę przez moment poczuła coś na kształt współczucia, ale widząc minę dziewczyny przekonała się, że ta nie miała wobec niej Az tak przyjaznych uczuć. Kłótnia wisiała w powietrzu. Pomna jednak wczorajszych słów przyjaciela, jego zdruzgotanej i smutnej twarzy, przywdziała najbardziej sympatyczny uśmiech na jaki mogła się zdobyć.

- Co tam masz?! – bynajmniej nie była zachwycona jej obecnością. Wyrwała z jej rąk stos listów, które ta sekundę wcześniej wyjęła ze skrzynki. Pudełko ze słodkościami cudem uniknęło spotkania z chodnikiem. – Widzisz, mówiłam ci, że to ona! – uniosła jeden z listów i z satysfakcją spojrzała na Olliego, który pojawił się w międzyczasie przy nich. Początkowo chłopak wydawał się być speszony zachowaniem swojej narzeczonej, ale kiedy ujrzał kopertę, którą mu wręczała zbladł. Jedno spojrzenie wystarczyło, aby wiedzieć co kryje się w środku.

              Silje nic nie rozumiała ze sceny rozgrywanej w jej obecności, a co gorsze dlaczego przyszło jej w udziale odgrywanie roli złego bandyty, którego trzeba ukarać. Przecież nie zrobiła nic, co mogłoby w jakiś sposób kogoś urazić czy skrzywdzić.

- O co ci znów chodzi? – spytała zmęczonym głosem, chwytając się resztki współczucia, dla tej dziewczyny, ale wobec jej agresywnej postawy było to coraz trudniejsze. Tym więcej trudności stwarzał spokój wobec tego wszystkiego Harriego, który wciąż milczał. – Chciałam tylko…

Janna przerwała jej w pół zdania.

- Już ja wiem, co chciałaś. Podrzucić anonim z pogróżkami.

- Posłuchaj Janna, to że tutaj przyszłam nie oznacza zaraz …- przerwała natychmiast, zaskoczona sensem słów, które do niej dotarły. Spojrzała na Olliego. – Anonim… z pogróżkami? – powiedziała niemal szeptem, a ten jedynie kiwnął głową.

- Jakbyś nie wiedziała – prychnęła Janna, która wciąż odgrywała rolę oskarżyciela.

- Nie mam nic wspólnego z tymi anonimami …

Janna wydawała się być zadowolona z tych słów.

- Ha, sama się wydałaś – powiedziała kierując w jej stronę wskazujący palec. – Skąd wiedziałaś, że to nie pierwszy taki anonim?! – widząc wzrok Olliego, Silje zrozumiała, że powoli brakuje jej argumentów na swoją niewinność. – Jesteś zazdrosna, bo wybrał mnie, a nie Ciebie.

- Olli jest tylko i wyłącznie moim przyjacielem! – wybuchła. Miała nadzieje, że w tonie jej głosu nikt nie usłyszał zawahania, które towarzyszyło jej za każdym razem, gdy wypowiadała to zdanie. Nie był to pierwszy raz, kiedy musiała to powtarzać, ale pierwszy gdy słyszał to sam Olli.

- Nie zaprzeczaj, wiem że się w nim podkochujesz . Żal ci,  że to ja go mam.

           Olliemu najwyraźniej nie przeszkadzało, że Janna traktowała się jako jego właścicielka bo wciąż milczał.

- Podkochiwałam owszem, w piątej klasie, ale przeszło mi jak zobaczyłam, że zjada dżdżownicę. Kolejne spojrzenie na Olliego, ale jego milczenie i ignorancja, była tym co ostatecznie dało upust jej emocjom. Rozwiązał się supeł, który tłumił wrogość wobec Janny.

- Żal mi jedynie tego,  że Harri pozwala sobą manipulować. Ale nie żal mi ciebie i tego, że wcale nie byłaś w ciąży! Nie zdziwiłabym się nawet, gdybyś to wszystko zaplanowała, żeby zaciągnąć go przed ołtarz – cisnęła pudełkiem w ich stronę i odwróciła się na pięcie, aby jak najszybciej odejść.

             Jakąś godzinę później, widziała jak trzaskając drzwiami, Olli wyszedł z domu. Jakby intuicyjnie wyczuwając jej obecność odwrócił się w jej kierunku, ale odszedł w zupełnie przeciwnym.

              Wrócił dopiero późnym wieczorem. Mimo kilkunastu godzin spędzonych w samotności, wciąż nie pogodził się z tym co powiedziała mu Janna. To była burzliwa rozmowa i wciąż nie mógł zrozumieć co nią kierowało podczas tej kłótni. Tak, jak go uprzedziła, dzisiejszą noc postanowiła spędzić u koleżanki. Chciała w ten sposób dać mu czas na ochłonięcie i zaakceptowanie tego co musiało kiedyś nastąpić. Echo jej słów wciąż rozbrzmiewało mu w głowie, a dobitne ultimatum jeszcze bardziej zabolało, gdy w oknie domu po przeciwnej stronie natychmiast zgasło światło. Dokładnie w chwili, gdy jego pokój rozbłysnął żółtą barwą nocnej lampki.

Zalogował się na laptopie i wśród znajomych szybko wybrał jeden.

Nie udawaj, że już śpisz!

          Przez kilka długich sekund oczekiwał odpowiedzi, której jednak się nie doczekał. Przez niezasunięte żaluzje widział pulsujące światło laptopa. Mógł założyć się sam ze sobą, że Silje siedziała w tej chwili na łóżku zawinięta w ciepłą kołdrę i wpatrywała się w ekran. Wciąż jest na mnie wkurzona, pomyślał. I wcale się temu nie dziwił. Dopiero teraz widział irracjonalność swojego zachowania.

Naprawdę zraziłem cię do siebie tym robalem?

         Tym razem niemal natychmiast rozległ się cichy dźwięk nadchodzącej wiadomości, a na ekranie mignęła żółta koperta. 

To było obrzydliwe!

Uśmiechnął się pod nosem na tamto wspomnienie.

Zrobiłem to dla ciebie.

???? – odesłała natychmiast zanim dokończył wypowiedź.

Założyłem się z Heningiem, który ją zje miał pierwszeństwo zaproszenia cię na walentynki.

          Jak przez mgłę przypomniała sobie tamtą imprezę, na którą mimo wszystko poszła z Heningiem. Teraz rozumiała, że wygrał zakład z kolegą, ale dużo więcej stracił w jej oczach. Na całe szczęście ten krótki epizod nie przekreślił więzi, jaka już wtedy ich łączyła.

Dlaczego mi nie powiedziałeś? O listach?

Milczał przez dłuższą chwilę, niepewny tego co powinien odpisać. Sam nie do końca wiedział, dlaczego tego nie zrobił, przecież mówili sobie o wielu rzeczach. Wiele problemów rozwiązywał przy jej pomocy, służąc takim samym wsparciem kiedy i ona miała kłopoty. A jednak o anonimach nic nie wspominał. Czyżby to intuicja podpowiadała mu, że nie powinien mówić właśnie jej?

To tylko głupi żart, pewnie jakiś zawiedziony kibic, albo zakochana fanka.

Jeśli stawiasz takie hipotezy, to powinieneś wiedzieć, że to nie moja sprawka.

Przepraszam za dzisiaj. Za Jane przede wszystkim, ona… martwi się o mnie.

          Nie umknęło uwadze Silje, że nie potwierdził jej słów. Żadnego „wierzę ci”, które w dużym stopniu stopiłoby lód powstały w ich relacjach po dzisiejszej rozmowie. Ikonka wiadomości pulsowała na jej ekranie, ale żaden tekst się nie pojawiał. Jakby Olli zastanawiał się nad słowami, dobierał je bardziej ostrożniej niż zwykle. I miała rację, bo siedzący po drugiej stronie ekranu chłopak chciał jeszcze coś napisać, ale ostatecznie zabrakło mu odwagi. Wkrótce pojawiły się życzenia dobrej nocy i jasna poświata oświetlająca jego twarz zniknęła. Wiedział jednak, że problem nie zniknął wraz z wylogowaniem się z sieci, bo sieć w jaką wpadł roztaczał nad nim coraz większe macki.

 

…~

Znów opóźnienia :(

Mam nadzieje, że mimo wszystko ktoś czekał.

Moje zaległości u Was sięgają już szczytów, ale ponieważ mam tutaj zapas kilku rozdziałów postaram się w miarę szybko je nadrobić.

Rozumiecie, wena miała pierwszeństwo :-)