Rozdział 13

But dreams come slow

and they go so fast

            Już od pewnego czasu miała konkretny, jasno nakreślony plan na najbliższe kilkanaście miesięcy. Każdy kto ją znał, wiedział że swoje plany zawsze realizowała, bo słomiany zapał nigdy nie był jej przyjacielem. Jeśli coś sobie postanowiła, to prędzej czy później docierała do celu. To głównie dzięki twardej szkole jaką dostała od życia, wypracowała w sobie cierpliwość i dyscyplinę w stosunku do założeń, które sobie obierała. Wiedziała, że tylko w taki sposób to wszystko zaprocentuje. Wielu mogło pozazdrościć jej determinacji z jaką walczyła, aby wygrać. Choć w tym jednym, konkretnym przypadku nie były to jakieś spektakularne działania, ale bardziej subtelne i na pozór nic nie znaczące, to jednak z każdym kolejnym krokiem przybliżały ją do szczytu. Kilka miesięcy temu postanowiła stanąć na ślubnym kobiercu u boku samego Harriego Olli, z którym wtedy dopiero zaczynali tworzyć zalążki związku. A teraz wszystko wskazywało na to, iż kolejna ambicja zostanie zrealizowana. Oczywiście jak w każdym przypadku wymagało to dużego zaangażowania z jej strony, bowiem Olli jako typowy facet, nie od razu odgadł jej zamiary.

Dziecko?

              Tego nie obejmował jej misternie utkany plan, więc tym większe zaskoczenie przeżyła, gdy okazało się, że jest w ciąży. Tyle tylko, że to nie pierwszy raz gdy los zdecydował za nią, a ona mogła jedynie się mu podporządkować, krzyczeć i przeklinać w chwilach samotności, ale grać uśmiechniętą matkę w otoczeniu innych. Świadoma była iż właśnie ta wiadomość znacznie wpłynęła na Olliego. Z pewnością, gdyby nie dziecko, jeszcze długo przyszło by jej czekać na jakąkolwiek deklarację ze strony chłopaka. Czas uciekał, a przecież ona nie mogła sobie pozwolić na czekanie. Zbyt wiele już poświęciła, aby znaleźć się w tym miejscu, w którym jest teraz. Nie mogłaby zrezygnować teraz, gdy znajdowała się tak blisko. Nie mniej jednak dziecka – nigdy nie było w planach! Pewnie dlatego daleka była od entuzjastycznej reakcji, gdy ujrzała owe dwie kreski na maleńkim przedmiocie. Płakała, ale nie były to łzy szczęścia, bo oto wpadła we własne sidła. Zastanawiała się wtedy, czy aby cena jaką przyjdzie jej zapłacić będzie adekwatna do nagrody, jaką otrzyma w dniu ich ślubu. Czy zdolna będzie do aż takiego poświęcenia? Widząc jednak reakcję Olliego, zgoła inną niż jej własna, wiedziała iż właśnie dzięki temu ma go na wyciągnięcie ręki. I kiedy włożył na jej palec pierścionek zaręczynowy, byłą już pewna, że od chwili absolutnego szczęścia dzieli ją zaledwie kilka małych kroczków. 

To właśnie on uparł się, aby towarzyszyć jej podczas pierwszej wizyty u lekarza, ale dzięki temu Janna mogła odwlekać ten moment i powoli oswajać się z myślą iż zostanie matką. Nie było to łatwe, bo nikt jej nie nauczył jak pokochać tę małą istotę, która rosła pod jej sercem. Wychowana w domu dziecka, daleka była od bycia wzorową matką jaką kiedyś, w dalekiej przyszłości chciała zostać. Nie pozostało jej nic innego jak tylko zaakceptować to, co zesłał jej los chociaż tak naprawdę była przerażona wizją przyszłości. Przecież to wszystko nie tak miał wyglądać. Drżała na samą myśl o perspektywie zachwycania się czarno-białą fotografią maleńkiej fasolki, którą w tej chwili było ich dziecko. Nie była pewna, czy stać będzie ją na taką grę. Instynkt macierzyński, jeśli w ogóle takowy posiadała, to był głęboko w niej samej i za nic w świecie nie chciał ujawnić się w tamtym czasie. Do tej pierwszej, wyznaczonej na ostatni tydzień stycznia, nie dane było im doczekać. Wszystko zmieniło się właśnie tamtego dnia, kiedy nagle Janna zdała sobie sprawę, że tak naprawdę jej uczucia wobec rosnącej w niej istoty są nieco inne niż próbowała sobie wmówić sama. Przecież wszystko zmienia się w obliczu zagrożenia, nagle człowiek uświadamia sobie co tak naprawdę czuje i jak ważne jest dla niego coś, czego tak naprawdę jeszcze nie ma, ale co może stracić w każdej chwili. Bo dopiero w chwili, kiedy przytulasz własne dziecko i czujesz jego słodki ciężar, wiesz że oto jest w twoim życiu Ktoś najważniejszy, dla kogo będziesz w stanie do największych poświęceń. Taka nagroda warta była każdego cierpienia.

Niestety Jannie, nie dane było tego przeżyć. Przynajmniej nie w tamtym czasie.

              Siedząc w zatłoczonej poczekalni szpitala, w zupełnie nieznanym jej kraju, gładziła z czułością swój wciąż płaski brzuch. Nie podejrzewała siebie o taki przypływ uczuć, ale chyba właśnie wtedy jej instynkt macierzyński dał o sobie znać. Patrzyła na swoją dłoń, która powolnie sunęła po cienkim materiale, lekko łaskocząc skórę pod nim. Nie mogła uwierzyć, że to jej własna, nienarzucona przez nikogo reakcja. Przez moment miała ochotę wykrzyczeć całą prawdę, tylko po to aby oszczędzić dziecko. Właśnie taki wpływ ma na człowieka zagrożenie. Pamięta, że jeszcze sekundę za nim jej ciało zetknęło się z twardą ziemią, oczyma wyobraźni ujrzała ich właśnie w tym miejscu. Oczywiście Olli wyrzucał sobie brak odpowiedzialności, najpierw za pomysł wspólnego wyjazdu na konkursy do Polski, a później tamtego spaceru, podczas którego tak niefortunnie upadła. Ale przecież tak naprawdę nikt nie był winny temu, że akurat w tamtym miejscu się poślizgnęła. Ani też tego, że próbował ją chronić. Doskonale zdawała sobie sprawę skąd pomysł, aby mu towarzyszyła. Chciał odsunąć jej myśli od listu, który znalazła w szufladzie starego biurka. Myślał, że to doskonała kryjówka, ale okazało się zupełnie inaczej. Całe szczęście nie znalazła ich wszystkich, a jedynie ten ostatni, który był najgorszym jeśli chodzi o treść. Bezpieczeństwo jakie chciał jej zapewnić, okazało się nie wystarczające, a spokój jaki miał jej zaoferować przyniósł więcej szkody niż pożytku. Kwestia bezpieczeństwa naszych bliskich jest bowiem pojęciem względnym. Chroniąc ukochaną osobę przed jednym, nieświadomie możemy sprowadzić na nią inne niebezpieczeństwo.

Znacznie gorsze niż to pierwotne.

             Siedział obok niej, bo tylko to mógł w tamtej chwili zrobić. Być przy kobiecie, którą pokochał i oczekiwać na być może najgorsze słowa jakie przyjdzie mu usłyszeć z ust obcego człowieka. Z czułością gładził jej dłoń, ale ze wzrokiem wbitym w podłogę jakby obawiał się spojrzeń, w których od razu odkryłaby jego najbardziej pesymistyczne myśli. Chciał być dla niej oparciem, ale prawda była taka, że bał się równie mocno jak ona. Kiedy oczekiwali na chwilę, gdy lekarz wreszcie zawoła ich do gabinetu nadzieja jeszcze w nich żyła, ale z każdym kolejnym oddechem i nawracającą falą bólu jaki odczuwała Janna, bladła aż wreszcie pozostała jedynie wątłą iskierką. Ale nawet ona wciąż trzymała ich na duchu, bo łatwiej było się jej uchwycić i czekać.

Zdecydowanie trudniej było usłyszeć wyrok. 

             Jakąś godzinę później, kiedy wreszcie dotarł do hotelu i na nocnej szafce odnalazł swoją zapomnianą komórkę, od razu zaczął wydzwaniać do Janny. To ona pierwsza opuściła gabinet lekarza, wybiegła zrozpaczona jakby upadek w ogóle nie miał wpływu na jej zdrowie. Oszołomiona nawet nie wzięła torebki, którą Olli ściskał wciąż w lewej dłoni, a w której schował recepty i lekarskie zalecenia. Kilka głuchych sygnałów i wreszcie jej wesoły głosik, informujący go o konieczności pozostawienia wiadomości. Najwyraźniej wyłączyła telefon, a on nie wiedział, gdzie tak naprawdę miał jej szukać. Zakopane to dość rozległa miejscowość, pełna miejsc, których nie znał on, a tym bardziej Janna.

            Zły i rozgoryczony rzucił torebkę, która upadła na ziemię tuż obok dopiero co zdjętej kurtki. Przysiadł na tapczanie, splatając dłonie na karku wyczekującym wzrokiem spoglądał na drzwi, za którymi miał nadzieje za sekundę pojawi się dziewczyna. Nie powinien jej w ogóle tutaj zabierać, pomyślał. Ukrywając listy, nie sądził by ktokolwiek mógł je odnaleźć. Sama świadomość ich obecności w tamtym miejscu spędzała mu sen z powiek ilekroć zasypiał we własnym pokoju. Mógł tylko się domyślać, do czuła Janna, gdy znalazła ostatni z nich. Roztrzęsiona tuliła się do niego tamtej nocy, a on próbował spokojnymi słowami zapewnić ją, że zdoła sobie sam poradzić z tym problemem. Następnego dnia, po nieprzespanej nocy zaproponował wspólny wyjazd i nawet jeśli domyślała się powodu, dla którego miałaby z nim jechać, entuzjastycznie się zgodziła. Tak więc wspólny wyjazd wydawał się tym, co w tamtej chwili było najlepszym dla obojga. Olli miał Jannę na oku, przekonany był iż w ten sposób zapewni jej bezpieczeństwo. Stało się inaczej. Teraz już nie miał litości dla tego, kto bawił się jego kosztem. Zaślepiony zemstą nie słyszał cichego głosiku w głowie, który podpowiadał mu, że ów autor listów nie miał wpływu na dramat jaki ich dotknął.

- Ooo, tu jest jaśnie królowa!

             Jak tylko zobaczył w drzwiach Mattiego, podniósł się z podłogi i odwrócił plecami, aby ten nie zauważył jego szklących oczu. Nie chodziło oto, że wstydził się łez, bo tak nie było, ale chciał zaoszczędzić sobie docinków i pytań ze strony Fina. – Jakbyś zapomniał, to dzisiaj drużynówka  – powiedział poirytowany. Olli spojrzał kątem oka na zegarek, jeśli chciał wziąć udział w konkursie, właśnie powinni zmierzać na skocznie. W tej chwili jednak skoki były ostatnią rzeczą o jakiej myślał.

- W dupie mam skoki – mruknął pod nosem.

       Poczuł gwałtowne szarpnięcie, kiedy Matti jednym ruchem przygwoździł go do ściany. Chłopak ciskał w niego błyskawice, a zaciśnięta szczęka zdradzała furię. Fin aż gotował się w środku, bo Olli w jego mniemaniu właśnie przekroczył granicę.  – Powtórz to! – wycedził przez zęby, ale nie miał takiego zamiaru. Wyszarpnął się z uścisku swojego reprezentacyjnego kolegi.

- Dobrze słyszałeś.

Matti wycelował w niego palcem.

- Już raz zawiodłeś drużynę, nie pozwolę abyśmy przez ciebie znów stracili szansę.

Olli roześmiał mu się w twarz.

- O jakiej ty szansie mówisz, człowieku! Jak zwykle dostaniemy po dupie, bo któryś z nas…- spojrzał znacząco na bruneta - znów zawali skok. Był to przytyk do ostatniego z konkursów, gdzie Matti po fenomenalnym skoku, który dawał mu prowadzenie po pierwszej serii, w drugiej spadł na miejsce w drugiej dziesiątce. Owszem pierwszy skok był w dużym stopniu fartem, ale nie ulegało też wątpliwości iż spalił się w drugiej szansie.

- Przynajmniej byłem wtedy trzeźwy! – wycedził, z satysfakcją obserwując jak blondyn zrobił się purpurowy ze złości. Niczego nie zmieniał fakt, iż tamten mówił całkowitą prawdę, a może właśnie ta bolesna prawda tak go zabolała. Wspomnienie wywołane tymi słowami wciąż było tym, czego nie potrafił sobie wybaczyć. I nie dziwił się Mattiemu, który najwyraźniej również nie potrafił tego uczynić.

– Wiesz co, rób sobie co chcesz – machnął dłonią  – Najlepiej idź do swojej laluni, która beczy przed hotelem i razem użalajcie się nad sobą – wyminął Olliego, w którym od razu zauważył zmianę postawy, jak tylko wspomniał o dziewczynie.

- Widziałeś się z nią? Mówiła coś? – rzucił się za nim, by jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz i porozmawiać z Janą, miał tylko nadzieje, że Matti go nie wkręcał i rzeczywiście była przed budynkiem. Na hotelowy korytarz wyszli wspólnie, od razu zauważając Haponnena idącego w ich kierunku. Najwyraźniej wysłano go po resztę drużyny, bo właśnie z takim komunikatem ich przywitał.

- Olli, co jest? – od razu zauważył nastrój kolegi, ale ten pokręcił głową na znak, że nie ma najmniejszej ochoty o tym rozmawiać. Zdecydowanie o swoich problemach nie będzie rozmawiać w obecności Mattiego, który wprost pluł jadem w jego kierunku.

- Powiedz trenerowi, że nie mamy drużyny – Haponnen był coraz bardziej zdezorientowany. – Nasz kolega…- ciągnął złośliwie Matti - … postanowił, że od dziś ma w dupie skoki, bo posprzeczał się ze swoją narzeczoną. O co cię pokłóciliście, nie odpowiadał ci kolor ślubnych obrusów? – wycedził w kierunku Olliego.

- Zamknij się do cholery. Nic nie wiesz, więc trzymaj mordę na kłódkę – znów miażdżyli się wrogimi spojrzeniami. Gdyby wtedy sam się przymknął, z pewnością zaoszczędziłby sobie wielu kłopotów i kilku siniaków. Niestety nie potrafił utrzymać języka za zębami i całą swoją złość wyładował na Mattim. – Lepiej martw się o Ingrid, bo jak znam życie, to przez ciebie się pocięła…

           Haponnen nawet nie zauważył, kiedy pięść Mattiego dosięgła Olliego, ale ten w momencie zatoczył się na ścianę, a kiedy się odwrócił, z wargi sączyła się jasnoczerwona krew. Najpierw dotknął dłonią miejsca, gdzie powoli powstawała czerwona plama, a następnie z impetem ruszył do przodu. Nie pozostał dłużny i wkrótce Hautameki również ocierał skroń z krwi. Dopiero dwaj Niemcy, zaalarmowani hałasem dobiegającym  z korytarza, zdołali ich rozdzielić.

- Chcesz wiedzieć, dlaczego Ingrid chciała się zabić? – krzyczał Matti, chociaż przytrzymywany przez znacznie wyższego do siebie Wanka, to wciąż próbował dosięgnąć Olliego ciosem. – Przez ciebie! – widać było, że Olli absolutnie nic nie rozumiał z jego słów, ale mimo to ciągnął dalej. - Jakbyś się nie upił w Sylwestra, to pewnie byś pamiętał co jej zrobiłeś! 

~...~

Wreszcie wyszłam z buszu.

Zaległości nadrabiam... powoli, ale cały czas do przodu ;-)