Rozdział 12

What do I do, when I find myself

wanting to die?

                Krótko po świętach nadszedł Turniej Czterech Skoczni, na który Olli wyjeżdżał z domu z mieszanymi uczuciami. Owszem, podczas świąt nie mógł usiedzieć na miejscu, tak bardzo chciał być już w Niemczech i startować w kolejnych zawodach. Zwłaszcza teraz, gdy jego forma wyraźnie pięła się w górę, a on sam miał coś do udowodnienia w tym turnieju. Zeszłoroczny konkurs był najgorszym w jego karierze, nie tylko pod względem rezultatu jaki wtedy osiągnął, ale głównie przez to jakim okazał się być skoczkiem. I jakim człowiekiem. Dlatego też w tym roku, jakby obawiając się, że forma mogłaby nagle wyparować przez jego świąteczne lenistwo, odliczał dni do wyjazdu.

Jednak teraz, im bliżej było konkursu noworocznego, tym większe odczuwał obawy. Wyniki mówiły same za siebie, bo ósme miejsce w pierwszym konkursie było najlepszym jakie dotychczas udało mu się zająć w tym turnieju. Sam z siebie był dumny i zadowolony, ale jednocześnie czegoś się bał. Po części trochę tego, aby historia się nie powtórzyła, ale też czegoś innego. Było to takie dziwne uczucie, kiedy odczuwasz strach, a tak naprawdę nie potrafisz zdefiniować jego źródła. Takie wewnętrzne odczucie, które w pewnych momentach cię paraliżuje. Nie był to strach o dzisiejsze kwalifikacje, bo te przebrnął z miarę dobrym wynikiem i jakoś spokojny był o własną formę. To było coś innego, coś co dopiero miało nadejść w jego życiu. A wiadomo, to co nieznane powoduje największy strach.

             Mijając tłumy wracające spod skoczni, próbował w miarę szybko znaleźć się w ciepłym pomieszczeniu. Przeklinał chwile, gdy zgodził się na ten wywiad, na który właśnie zmierzał. Zdecydowanie w taką pogodę jak dzisiaj, po dość przeciągających się w czasie kwalifikacjach, powinien grzać się w ciepłym łóżku zamiast brnąć przez zaspy.  Nigdy nie przepadał za dziennikarzami, a i oni nie żywili do niego zbyt sympatycznych uczuć. W przeszłości nie udzielał się zbyt często, być może z tego powodu przeinaczali jego historię, dopisując własne brednie. Postanowił więc, że tym razem będzie inaczej, wolał zbratać się z wrogiem zamiast wyczytywać później te wszystkie kłamstwa na swój temat. Lawirując między kibicami, po kilku minutach wreszcie stanął w progu małej kawiarni. Strząsnął z ramion małe płatki śniegu, które powoli zaczynały tworzyć skorupę na kurtce i rozejrzał się wokół. Ciche takty muzyki wydobywające się z szafy grającej, wprowadzały w nostalgiczny nastrój, podobnie jak kilka fotografii w stylu retro, które zdobiły beżowe ściany. Omiótł spojrzeniem wnętrze, które wyglądało jakby czas zatrzymał się tutaj jakieś pięćdziesiąt kilka lat temu. Nie były to jego klimaty, a jednak w jakiś sposób to wszystko współgrało z nim samym, przynajmniej dzisiaj.

            W samym kącie siedziała dziewczyna. W momencie ją rozpoznał. Czarne włosy, które jeszcze niespełna dwa tygodnie temu przypominały mu maszt na żaglówce, tym razem zostały lekko potraktowane żelem. A kilka czerwieńszych pasemek przecinało idealną linię grzywki, która spoczywała pod zgrabną opaską. Przez moment stał, patrząc jak wpatruje się w ekran monitora, dopóki ciche „dzyń” nie oznajmiło przybycia kolejnego gościa. To zwróciło jej uwagę, uniosła wzrok w jego kierunku i pomachała dłonią, nawołując do stolika.

- Ingrid?

Mimo obserwacji sprzed kilku minut, nie zdołał ukryć zaskoczenia, gdy znalazł się obok.

- Cześć – uśmiechnęła się do niego. Wyraz jej twarzy uzmysłowił mu, jak bardzo ucieszyła się, że zapamiętał jej imię. Odsuwając na bok laptop, wyciągnęła dłoń na powitanie, którą uścisnął. – Zamówiłam kakao, może być.

            To nie było pytanie, lecz stwierdzenie bo nie czekając na jego odpowiedź, skinęła na kelnera, który po chwili przyniósł gorący napój. Usiadł po drugiej stronie kwadratowego stolika, zrzucając kurtkę przewiesił ją przez oparcie drewnianego krzesełka. W nozdrza uderzył go zapach świeżo parzonego kakao. Dopiero kilka godzin później, leżąc w ciepłym łóżku, zastanawiał się dlaczego skusił się na ten napój, skoro nie należał do jego entuzjastów. A jednak wtedy, wpatrzony w oczy Ingrid, odpowiadając na jej pytania popijał kolejne filiżanki tego czarnego napoju.

- Sekundę, muszę to skończyć – wskazała na ekran monitora. Należała do osób z podzielną uwagą, więc z łatwością potrafiła z nim rozmawiać i wystukiwać kolejne słowa na klawiaturze. Podczas, gdy on popijał kakao Ingrid wyjaśniała dlaczego to ona, a nie Klaus siedzi naprzeciw niego.

- Pojechał na narty i się połamał, akurat tydzień przed konkursem – jej palce poruszały się z szybkością błyskawicy po klawiaturze, podczas gdy oczy śledziły efekt na monitorze. – może i naczelny mógł wysłać mnie w zastępstwie, ale nie sądzę aby Agnes też się na to zgodziła.

- Agnes?

Olliego najwyraźniej wciągnęła ta rozmowa.

- Jego narzeczona – wyjaśniła z uśmiechem, na moment odwracając wzrok – Za dwa tygodnie ma być ich ślub, a on w połowie zagipsowany – Olli zmarszczył brwi. Nie zazdrościł facetowi sytuacji w jakiej się tamten znalazł.

- Wiesz, najważniejsze to z kim ten ślub się bierze – Ingrid popatrzyła na niego podejrzliwie, jak na dziennikarkę przystało.

– Ty chyba coś wiesz w tej kwestii?

         Oczywiście, że ich plany były powszechnie znane i nie było sensu ich ukrywać, ale nie widział też konieczności dzielenia się szczegółami z mediami. Wiedzieli jedynie tyle co sam oznajmił – on i Janna pod koniec marca wezmą ślub, nic więcej.

- Wolałbym nie rozmawiać na ten temat, to moje prywatne życie – powiedział stanowczo przybierając oficjalny ton jakim posługiwał się zawsze przy tego typu rozmowach.

Ingrid uśmiechnęła się porozumiewawczo.

- Jako dziennikarka jestem zawiedziona, ale jako kobieta, rozumiem.

             I tak kwestia jego przyszłego małżeństwa, została schowana do szuflady z napisem „nie pytać”, która to istniała jedynie w głowie Ingrid, ale zawsze tam trafiały niewygodne pytania, których lepiej nie zadać swoim rozmówcom. Olli nie był jedynym człowiekiem mającym tematy do rozmów mniej lub bardziej niewygodne czy po prostu zbyt intymne. Na szczęście dla niego, trafił na osobę, która bardzo dobrze opracowała technikę unikania trudnych tematów.

- Gratuluje kwalifikacji.

          Zamknęła laptop i odłożyła go na bok.  Nie musiał pytać skąd wiedziała. Nie dziwił się, że w taką pogodę wolała siedzieć tutaj zamiast być na skoczni i obserwować ich w akcji. Chociaż kwalifikacje skończyły się kilka minut temu, już znała najświeższe wyniki.  Zdecydowanie pomagało jej w tym to małe urządzenie, które migało jasnoniebieskim światełkiem. Porzucone na skraju stolika jeszcze przed minutą służyło za narzędzie pracy. Do tej pory nie wiedział jaką profesję reprezentuje, ich pierwsza rozmowa na lotnisku nie pozwoliła na tak dogłębną wiedzę. Teraz rozumiał skąd dziewczyna tyle wiedziała o skokach, błyszcząc swoją wiedzą podczas ostatniej rozmowy.

- Mattiemu niewiele zabrakło…- dodał, a dziewczyna kiwnęła smutno głową. Hautameki zajął najgorsze dla każdego skoczka miejsce, czyli był pierwszym dla którego zabrakło miejsca w konkursie. Co prawda odległość Olliego też nie była powalająca, ale pozwoliła przynajmniej zmieścić się do tej grupy. – Trafił na ciężkie warunki.

Ingrid uniosła brwi.

- Powiedziałeś mu  o tym?! – szybko zaprzeczył, zdecydowanym ruchem głowy. – Wiesz, jak nie lubi zrzucać na kogoś winy za swój kiepski skok… - zaczęła wyjaśniać, chociaż on doskonale o tym wiedział. Matti uważał, że jeśli ktokolwiek zawinił, to tylko on sam. Bo to on wychodzi z progu, do niego należy decyzja w jaki sposób skoczy. Nawet jeśli dostanie silny podmuch wiatru, na którego nikt nie ma wpływu, to i tak uważa to za swój błąd… - wywróciła oczyma, ale w tym geście nie było ani odrobiny szyderstwa.

- Cały on – wymienili uśmiechy. – Nie powinnaś raczej go pocieszać, zamiast siedzieć tutaj ze mną – zażartował.

- Pewnie że wolałabym – zaskoczyła go tą odpowiedzią. – Ale muszę to odbębnić, a i Matti pewnie nie ma humoru do spotkań – przygryzła dolną wargę.

- Wie, że spotkałaś się ze mną? – uniosła brwi w geście zdziwienia.

- Wie, że mam dzisiaj wywiad, poza tym to nie spotkanie z TOBĄ, tylko ze skoczkiem – wyjaśniła dobitnie. W tonie jej głosu wyczuł, że nie traktuje go jako wielkiego Harriego Olli, ale jako zwykłego skoczka. Ta degradacja wyraźnie go ucieszyła, choć czuł że coś jeszcze wytwarza dystans między nimi. A jeśli Matti nie wiedział o ich spotkaniu, to on nie miał zamiaru o tym go informować. I bez tego ich relacje są dość napięte. Nie miał mu tego za złe, sam sobie nie wybaczyć zeszłorocznych wydarzeń.

           Wyciągnęła z torebki mały dyktafon, przez krótki czas uważnie studiując jego strukturę zupełnie jakby widziała ten przedmiot po raz pierwszy w życiu. Po chwili położyła go na środku stolika, uśmiechając się zachęcająco w kierunku Olliego.

- Zaczynamy?

              Tym razem było to pytanie, z pozoru zupełnie niewinne, ale rozpętało istny potok słów ze strony skoczka. Początkowo neutralne pytania, typowe dla każdego z dziennikarzy, które Harri słyszał już setki razy, ale na które cierpliwie odpowiadał. Zgodnie z wcześniejszą zasadą, zgrabnie unikała tematu ślubu. Prawdę powiedziawszy ich rozmowa toczyła się jedynie w oparciu o pytania czysto sportowe. Nie zauważył momentu, w którym zniknęła cała otoczka tego co się działo. Nagle nie było dyktafonu, który notował każde jego słowo, ludzi siedzących obok i tego dystansu dzielącego go od świata mediów. Była tylko siedząca naprzeciw brunetka, intensywnie wpatrzona w jego oczy i żywo reagująca na anegdoty, które opowiadał. To była raczej swobodna rozmowa, bo i Ingrid wtrącała czasem trzy grosze o swoim życiu.

             Pewnie nie zauważyłby, że właśnie mija druga godzina ich spotkania, gdyby nie zabłąkana nastolatka, która witając się nieśmiało poprosiła o autograf i zdjęcie. Zgodził się, a kiedy dziewczyna odeszła do sąsiedniego stolika, gdzie razem  oczekiwały na nią koleżanki, które natychmiast zaczęły piszczeć .

Ingrid spojrzała na niego wymownie.

- To musi być najgorszy aspekt bycia skoczkiem.

              Nie miała racji. I kiedy Olli sobie to uzmysłowił przez moment był myślami daleko stąd. W swoim domu, ściskając kolejny z anonimów, próbował sam siebie przekonać, że to nic nie znaczący list. Byłoby tak, gdyby treść listu pozostała niezmieniona. Gdyby wciąż chodziło o zemstę na nim, za jak sądził nieudane starty. Jednak zmiany jakie nastąpiły w ostatnim liście, napawały go coraz większym lękiem. To nie były już groźby przeciwko niemu, ale stawały się groźbami wymierzonymi w Jannę. „Doceniaj to, co masz - bo możesz to stracić. Gratulacje z okazji ślubu” – tak brzmiał ostatni z anonimów, który znalazł drugiego dnia Świąt, tuż po tym jak z samego rana wyszedł pobiegać. W oczekiwaniu na Silje, która zawsze dzieliła z nim ten poranny trening, zauważył białą kopertę. Wrócił do domu, a kopertę schował w miejscu, gdzie spoczywały jej poprzedniczki. Powoli zbierała się ich całkiem pokaźna suma, a każda z nich wyrażała kolejną groźbę.

- Bywają gorsze rzeczy – stwierdził, nie odwracając wzroku od okna, za którym w oddali górowała wciąż oświetlona skocznia. Ingrid jakby wyczuła kolejny drażliwy temat, nie drążyła dalej. Uznała iż znacznie bezpieczniej będzie zagłębić się ponownie w relację dziennikarz - skoczek i zadać kolejne pytania. Upiła łyk czarnego napoju, kryjąc spojrzenie we wnętrzu białej filiżanki.

- Jakieś postanowienia noworoczne? – ton jej głosu zdradzał iż to pytanie bardziej osobiste, zadane z czystej ludzkiej ciekawości.

           Niestety Olli myślami wciąż pozostawał daleko, ale teraz, zamiast na skocznie jego spojrzenie powędrowało na drugą stronę ulicy. Właśnie tam wielki, niebieski neon zwracał uwagę przechodniów. Bar wciąż stał w tym samym miejscu, zmieniła się nieco fasada budynku, ale bez trudu rozpoznał w nim miejsce, gdzie rok temu staczał się na dno.

- Nauczyłem się, żeby niczego nie planować – powiedział, powoli odwracając wzrok w jej stronę.

              Ingrid nie patrzyła na niego, jej pusty wzrok pozostał za oknem, gdzie neon zgasł na moment, by po chwili rozjarzyć się pulsującym światłem.  Ona też znała to miejsce,  stanowiło dowód jej zdrady wobec samej siebie i to sprawiało, że wciąż czuła ból za każdym razem, gdy przechodziła obok. Może dlatego tak się wzbraniała przed przyjazdem tutaj. Nie zauważyła spojrzenia Harriego, który wwiercał się w nią, próbując odgadnąć dlaczego nagle wydała mu się taka bezbronna. To nie była już świadoma swoich zalet, przebojowa Ingrid. Przez moment wydała mu się zagubioną dziewczynką, szukającą pomocy. Oczy zaszły jej łzami, ale jakaś wewnętrzna siła wciąż trzymała je w niewoli nie pozwalając zrosić rumianych policzków. Pogrążona we własnych myślach i wspomnieniach, nerwowo rozcierała dłonie. I właśnie wtedy, gdy materiał bluzki podwinął się w górę Olli ujrzał blizny, biegnące w poprzek nadgarstka lewej dłoni. Blizny, które mogły świadczyć tylko o jednym.

Nie wiedział jednak, jak bardzo te dwie linie są dowodem jego zbrodni.