Rozdział 10

All I know since yesterday is

everything has changed.

                     Z wielką ulgą powitała widok swojego domu. Uczucie tęsknoty nieco zelżało, gdy wreszcie mogła odetchnąć powietrzem, które nosiło ślady znajomych zapachów. Przebywała poza domem ostatnie cztery długie tygodnie, cały miesiąc, podczas którego tak wiele się wydarzyło. Była szczęśliwa, że wreszcie jest w domu. Nawet wielka zaspa w miejscu, gdzie zazwyczaj parkowała samochód nie popsuła jej humoru. Wysiadając z zielonej taksówki, kierowca przeklinał w swoim ojczystym języku, którego Silje nie rozumiała, była jedynie wdzięczna, że chociaż podstawowa znajomość fińskiego pozwoliła mu bezpiecznie dowieźć ją na miejsce. Wręczając niewielki napiwek, który powitał z grymasem na twarzy, miała nadzieje, że tąpnięcie jakie zaserwował walizce ów kierowca, nie zaszkodziło porcelanowej filiżance. Jej bagaże skrywały w tej chwili najpiękniejsze bibeloty, jakie kupiła we Włoszech, gdzie spędziła ostatnie cztery dni. Biorąc pod uwagę tempo życia w jakim teraz żyje, to niemal cud, że udało jej się sprawić wszystkim swoim bliskim prezenty pod choinkę. 

                    Przekroczyła zaspę i chwytając walizkę, skierowała się w stronę wejścia. Świadoma obserwacji z okien domu po lewej stronie, czym prędzej czmychnęła do środka. W domu, tak jak się spodziewała panował pozorny spokój, ale była pewna, że za kilka godzin ich dom wypełni się sporą ilością ludzi, których nie widziała od przeszło miesiąca, niektórych nawet dłużej. Właśnie za to kochała Święta, to jedyny czas, kiedy cała rodzina zasiada przy jednym stole, a dawno nie widziani krewni nawzajem się odwiedzają. Bolesna była jednak świadomość, że będzie mogła się nimi nacieszyć tylko przez trzy kolejne dni. Taszcząc ciężką walizkę, weszła do swojego pokoju nawet nie zawracając sobie głowy zamykaniem drzwi. W myślach przygotowywała się na konfrontację jaka niewątpliwie ją czekała.

                     I rzeczywiście, tak jak przeczuwała nie minęło nawet pięć minut, gdy na schodach usłyszała ciche kroki, a sekundę później kątem oka zaobserwowała zarys sylwetki. Wiedziała, że przyjdzie za nią. Stał w progu, zaznaczając swoją obecność mocnymi, męskimi perfumami, przez które często bolała ją głowa, a także irytującym pukaniem w drewniane drzwi z plakatem Justyny Kowalczyk – jej idolki.

- Co, to miało być?!

Ignorowała go, milcząc, wzruszyła jedynie ramionami.

- Unikasz mnie?

Roześmiała się, nieco nerwowo.

- Ostatni miesiąc spędziłam poza domem, jak myślisz?!

             Chociaż starała się, aby ton jej głosu był sarkastyczny, rozbawiony, to jednak nie udało się ukryć złości jaka w niej drzemała. Kiedy podniosła wzrok, dostrzegł kłamstwo, którym próbowała go nakarmić. Te dwa aspekty jej duszy, oczy i głos nie współgrały ze sobą, od razu demaskując blef. Wystarczyło dowiedzieć się, dlaczego mydli mu oczy.

- A to przed domem, to co to było? Nowa forma Dzień Dobry – zakpił, nie dając jej spokoju.

- Nie zauważyłam cię… - powiedziała, na wszelki wypadek odwracając wzrok.

Tym razem to Olli się roześmiał.

- Nie widziałaś?! Si. spojrzałaś na mnie i uciekłaś do domu!

                 Oczywiście, że go zauważyła. Od pierwszej chwili, gdy taksówka wjeżdżała na podjazd, kątem oka obserwowała dom sąsiadów. Widziała jak brązowa, wełniana czapka, którą nosił od kilku lat miga w oknie kuchni, by następnie w korytarzu dołączyć do czerwonej kurtki, w której i ona parokrotnie ogrzewała swoje zmarznięte ciało. W tamtej chwili mogła założyć się sama z sobą, że zapomniał o odpowiednich butach i wychodząc utknął po kostki w śniegu, w swoich wysłużonych domowych kapciach. Tego nie dostrzegła, bo była już w połowie drogi do swego pokoju, gdzie teraz toczy się ta irracjonalna rozmowa. Tymczasem Olli czekając na odpowiedź, przeszedł przez pokój i usiadł na łóżku, tuż obok na wpół wybebeszonej walizki. Wyczekujące spojrzenie miało zmusić ją do rozmowy, ale zwłaszcza dzisiaj nie miała na to ochoty. Nie po dwunastogodzinnym locie i godzinnej podróży w towarzystwie gadającego bez przerwy taksówkarza. Była wykończona, a po ciężkich zawodach bolał ją każdy mięsień i marzyła jedynie o gorącej kąpieli i śnie.

- Wiesz, że mogę tutaj siedzieć do jutra – oznajmił. Nie dała się sprowokować, obrzuciła go jedynie długim spojrzeniem, kryjącym w sobie sporą dawkę rozdrażnienia. – Ok. jeśli moja obecności ci nie przeszkadza, to w takim razie muszę posłać ci moje nie zawodne karcące spojrzenie – dodał, natychmiast przystępując do wykonania zadania.

Nerwowo odrzuciła pokrywę walizki.

- Dobra, zrobiłam to specjalnie, zadowolony.

                   Dziewczyna spogląda na niego, tym razem zaszczycając go nieco dłuższym spojrzeniem. Ostatkiem drzemiącej w niej złości, powstrzymuje się przed parsknięciem śmiechem widząc zasypane śniegiem kapcie chłopaka. To zadziwiające jak dobrze można poznać człowieka, prawda? W innych okolicznościach pewnie roześmiałaby się na ten widok, ale niestety nie tym razem. Olli chyba też dostrzega trudność sytuacji w jakiej się znaleźli, bo zamknął rozdziawione wcześniej usta, przełknął ślinę i na moment jego twarz znów przybrała znajomy wyraz twarzy.

- Specjalnie, nie rozumiem – kręci głową z lekkim niedowierzaniem.

- Czemu mnie to nie dziwi? – prychnęła ze złością, wyrzucając dłonie w geście złości. – Wy, faceci, macie inne spojrzenie na sprawy informacyjne…- zmarszczył czoło, jak zawsze gdy nie wiedział o czym mowa. Już dawno nauczył się, że w pewnych kwestiach różnią się między sobą i trudno jest im się porozumieć. Kobiety i mężczyźni mają zupełnie inny język, którym tylko w nielicznych sytuacjach są w stanie się dogadać.

- Jako twoja przyjaciółka, miałam nadzieje, że zasługuję na coś więcej niż wzmiankę w telewizji o twoim ślubie! – wybuchła.

- A więc, o to chodzi.

Kiwnęła głową, a kilka jasnych kosmyków zatańczyło wokół buzi.

- Właśnie o to. Zamierzałeś mi powiedzieć…

             Znów ją minął i bez słowa wyszedł na taras. Za plecami poczuła mroźne powietrze, gdy na moment uchylił drzwi. Po sekundzie wrócił, nieco spięty i z uśmieszkiem na twarzy, którym próbował nadrabiać zdenerwowanie. Wiedziała po co poszedł, a raczej w jakie miejsce. Jako dzieci zbudowali prowizoryczne skrzyneczki, które służyły im do przechowywania listów, czy innych cennych rzeczy. Kiedyś chowali tam papierosy, jeszcze na długo przed tym, jak odkryli ich szkodliwość, a także skargi pisane od nauczycieli, o których rodzice nie zawsze się dowiadywali. Było też w nich kilka kartek walentynkowych, wciąż przez nią przechowywanych, ale już w miejscu, do którego nikt nie miał dostępu.

- Zostawiłem to kilka dni temu, nie byłem pewien czy znajdziemy czas w święta… - powiedział wręczając jej białą kopertę.

                      A więc to się już dzieje – mówił głos w jej głowie. Jej najlepszy przyjaciel już teraz wątpi w to, czy podczas Świąt znajdą dla siebie chwilę czasu, a przecież niegdyś było zupełnie inaczej. Obracając kopertę w dłoni, zastanawiała się, czy głos ma rację. Nie musiała otwierać, aby wiedzieć co znajdzie w środku idealnie białej koperty. Jej świadomość sama podsunęła odpowiedź, mimo iż była przygotowana, to jednak widok ślubnego zaproszenia wywołał skurcz w sercu.

- Więc, to jednak prawda…- szepnęła, jakby ta wiadomość, która teraz nabrała realnego kształtu pozbawiła ją resztek sił. Pokiwał głową, jakby to było coś normalnego. Może i było, ale nie dla niej. W jej mniemaniu nie jest normalne to, że zaledwie po pół roku, facet, dla którego dziewczyny były jedynie obiektem seksualnym, kolejną zaliczoną pozycją na długiej liście podbojów miłosnych, nagle zapragnął zostać przykładnym mężem.

- Nie sądzisz, że to trochę za szybko…

            Uśmiechnął się pobłażliwie. Miała świadomość, że mówi jak matka nastolatki, która nagle oznajmia iż wychodzi za mąż.

- Jesteśmy razem już pół roku.

- Tak, ale… pomyśl jak było jeszcze niedawno – chwytała się każdego argumentu, którym mogłaby nakłonić przyjaciela do zmiany decyzji, a przynajmniej odłożenia jej w przyszłość.

- Wiem, w dużej mierze to właśnie Jannie zawdzięczam to, jak bardzo się zmieniłem.

               Zignorowała kolejny bolesny skurcz, kiedy nie wymienił jej. Przecież zanim poznał Jannę, to ona była przy nim. Czy jej nie należą się także jakieś podziękowania?

- To jednak nie powód, żeby się od razu z nią żenić!

Podniosła głos, wstając gwałtownie.

- Masz rację – przyznał. -… ale jest jeszcze coś.

              W jego roziskrzonych oczach ujrzała odpowiedź, ale dopiero gdy te dwa słowa wybrzmiały swoim echem, zdała sobie sprawę, że od tej chwili wszystko się zmieni. Właśnie traci przyjaciela. Bezpowrotnie. 

~...~