Rozdział 8

When we've the ultimate key

 to the cause

                Na ułamek sekundy, w wielkim lustrze po przeciwnej stronie, pojawiła się znajoma sylwetka. Kątem oka dostrzegła przepocony, szary podkoszulek pamiętający jeszcze nie tak odległe czasy jej nastoletniego życia, a spodnie dresowe w tym samym kolorze dopełniały typowy strój treningowy, w którym prezentowała się najczęściej. Jedynym nowym akcentem były adidasy, kupione poprzedniego poranka i zastępujące stare, znoszone trampki z podartą podeszwą

                Zaciskając zęby z wysiłku, wciąż podnosiła kolejne ciężarki, powtarzając te same ćwiczenia co wczoraj, przedwczoraj i każdego dnia w przeszłości. Z każdym kolejnym była coraz bliżej osiągnięcia sukcesów. Ciężarki? To słowo nijak miało się do tych ogromnych hantli, które dźwigała. To tak, jakby powiedzieć o rekinie, że to najlepszy przyjaciel człowieka. To były porządne kilogramy. Kontrolując oddech, przy najbliższym wydechu wydmuchała powietrze nagromadzone w płucach, odrzucając jednocześnie kosmyki, które znalazły ucieczkę spod czarnej wsuwki spinającej jej grzywkę. Zerknęła na zaciśnięte dłonie, w których spoczywały owe kilogramy. Nie zauważyła krótkich, obgryzionych paznokci bez śladu lakieru, ani otarć na przegubach czy lekko krwawiącej ranki na przedramieniu. Do jej zmysłów docierała tylko jedna, w pełni akceptowalna przez mózg myśl – siła jaką owe dłonie posiadały. Powtórzyła serię ćwiczeń jeszcze dwukrotnie, po czym siadając, zerwała niebieski ręcznik ze stojącego obok przyrządu. W chwili, gdy zasłoniła nim mokrą twarz, podszedł trener.

              Był wysokim i mimo sześćdziesięciu lat wciąż przystojnym mężczyzną. Idealny przykład faceta, o którym podobnie jak o kobietach mawia się, że są jak wino – im starsze tym lepsze. Drobna siatka zmarszczek jaka pokrywała jego łagodną twarz, przybierała na sile tylko wtedy, gdy się uśmiechał, a cienkie niczym len włosy zawsze rozwiewał wiatr. Życie sportowca pozwoliło mu nie tylko zachować formę na starsze lata, ale wcześniej obdarowała kilkoma niezłymi wynikami w dość krótkiej, niestety karierze. Przede wszystkim zaś był człowiekiem o niezwykłym czuciu wewnętrznym, a sport odbierał szóstym zmysłem. To pewnie dlatego tak świetnie sobie w nim radził. Od początku jej przygody z tą właśnie dyscypliną, to on był jej mentorem. Być może dlatego, że kiedy zaczynała był głównym trenerem w najbliższym ośrodku, słynącym z dobrej opinii i wypromowaniu już kilku dobrych zawodniczek. Kiedy była młodsza chciała wierzyć,  że zainteresował się nią z powodu jej talentu. Tłumaczyła sobie, że przecież gdyby była przeciętna, to ktoś taki jak Lauri Aalto – mistrz i dwukrotny wicemistrz świata, dwukrotny triumfator Pucharu Świata i kilkukrotny zwycięzca w poszczególnych odsłonach sezonu, nigdy by się nią nie zainteresował.

Rzeczywistość była jednak zupełnie inna.

Lauriego Aalto pamiętała odkąd skończyła trzy latka, choć dzięki wszystkim naokoło wiedziała, że istniał w jej życiu znacznie wcześniej. Ilekroć patrzyła wstecz, wspominając swoje dzieciństwo zawsze jawił się jako Święty Mikołaj odwiedzający ją co roku. Listy, które pisywała do Mikołaja zapewne do niego trafiały, bo zawsze przynosił te prezenty, o które w nich prosiła. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że kiedy koperta zostawała przy kominku, a ona niczego nie świadoma szła grzecznie spać, mama wykradała list. Tylko raz rodzice nie potrafili spełnić jej życzenia, Silje była wtedy w drugiej klasie, w prostych pełnym błagania słowach prosiła Mikołaja, by zwrócił jej ukochaną babcię, która zmarła pięć miesięcy wcześniej. To właśnie wtedy zdemaskowała Lauriego, kiedy z oczami pełnymi łez tłumaczył się z braku akurat tego prezentu. Pod choinką piętrzyły się podarunki, a ona chciała mieć tylko ten jeden. W następnym roku stwierdziła, że jest już na tyle duża, aby rodzina przestała odgrywać przed nią te coroczne przedstawienia. Tak więc Lauri przestał ubierać czerwony kostium, a donośny głos Mikołaja zniknął na kilka następnych lat, dopóki nie pojawiły się kolejne dzieci, które naiwnie wierzyły w jego istnienie. Z sentymentu nie mógł jedynie rozstać się brodą, która chociaż znacznie mniej okazała niż ta sztuczna, wciąż zdobiła jego twarz. W jakimś stopniu jej samej także przypominała o dawnych czasach.

Święty Mikołaj przestał istnieć.

A zamiast niego, był już zawsze tylko kochany dziadek.

Tak, Lauri Aalto jest jej dziadkiem.

Pewnie dlatego też, został jej szkoleniowcem, choć sama Silje woli wierzyć w wersję z jej talentem. Zanim jednak to się stało, minęło sporo czasu. Myliłby się ten, kto w tej chwili stwierdziłby, że od zawsze chciała uprawiać ten właśnie sport. Wydawać by się mogło, że mając taką „gwiazdę” w rodzinie, będąc wnuczką wielkiego mistrza, trzeba iść tą samą drogą.  Prawda była zupełnie inna, podobnie jak jej ojciec, odrzuciła rodzinną tradycję. Ilekroć ktoś wspominał o takiej przyszłości, możliwości czy wręcz konieczności kontynuacji rodzinnej tradycji, tylekroć Silje z pełnym przekonaniem stwierdzała iż nie zamierza tego robić. I nie zamierzała. Aż do tamtego wieczoru, kiedy poddała się buntowi, jaki w niej dojrzewał i w przypływie złości na rodziców, uciekła z domu. Nie była to jakaś spektakularna ucieczka, bo ukryła się kilka ulic dalej. Oczywiście u Lauriego, który oprócz cierpliwego słuchania, zastosował jeszcze dodatkową terapię. Tamtego wieczoru, a właściwie już nocy przemierzyli całe miasteczko i właśnie wtedy zakochała się w narciarstwie. Kilkugodzinny bieg na nartach, które w niczym nie przypominały tych normalnych, na których śmigała w wolnym czasie, bardzo ją uspokoił i zrelaksował. Mimo iż odczuwała niemal fizyczny ból, wtedy zrozumiała fascynację dziadka. Bo z każdym posunięciem narty jesteś bliżej swojego celu, a wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Czujesz każdy mięsień swojego ciała, ale wiesz że to co osiągasz jest tylko i wyłącznie Twoje, że sama na to zapracowałaś. Od tamtego czasu terapię powtarzała codziennie i ani się obejrzała, a była już pełnowartościową sportsmenką. Miała wtedy szesnaście lat.

Dziś, po tych pięciu latach nie zamieniłaby swojej drogi na żadną inną.

- Zaczyna padać, może zrezygnujemy z treningu?

               Podniosła na niego spojrzenie. Tęczówki o tym samym, intensywnie zielonym kolorze spotkały się w pół drogi i Lauri już wiedział, jaka będzie odpowiedź dziewczyny.

- Myślisz, że śnieg mnie powstrzyma?

               Wiedział, że nie. Nawet w najgorszych warunkach, wciąż będzie próbować. Ma to niewątpliwie po nim, bo on też nigdy nie odpuszczał. Przynajmniej dopóki zdrowie mu na to pozwalało. Uśmiechnął się porozumiewawczo. – Za kwadrans wyruszamy.

               

                 Mimo iż astronomicznie wciąż jeszcze trwała jesień, nikt łącznie z samą Silje nie miał wątpliwości, że tutaj panuje już najsurowsza zima. Treningi w takich warunkach, kiedy pada gęsty śnieg, wiatr z ogromną silą zasypuje cię płatkami, a w każdej części swojego ciała odczuwasz mroźne igły, są najbardziej wartościowe. Przynajmniej jej dają najwięcej, bo pokazują na ile stać jej własne ciało, a kiedy przekracza granicę, po której ciało mówi dość. Podczas tak trudnych warunków, umysł wyłącza się całkowicie, pozwalając działać sile mięśni. Biegi narciarskie nie są dla słabeuszy, przekonała się o tym już na samym początku. Tylko, że Silje Lehtinen nie jest osobą, którą przeciwności blokują, wręcz przeciwnie one jeszcze bardziej motywują do walki. Przynajmniej jeśli chodzi o życie sportowe. Pewnie dlatego to co miało ją przestraszyć, od początku było motywatorem na dalsze lata ciężkiego treningu.

                Podobnie ciężkie w takich warunkach, są same zawody, Wtedy, oprócz samego zmęczenia fizycznego dochodzi jeszcze aspekt presji, z którą co prawda potrafi sobie poradzić, ale zawsze kosztuje ją to sporo wysiłku. Czasem bywają też takie zawody, kiedy presja jej nie opuszcza, a tym samym jest niechcianym pasażerem na jej cienkich nartach, przygwożdżając ją do podłoża niczym najcięższy balast. Sezon trwał już nieco ponad miesiąc, z czego ona startowała od trzech tygodni, zajmując w tej chwili siódme miejsce w klasyfikacji. Najlepsze jeśli porównać wcześniejsze miejsca na tym samym etapie sezonu.

                   Zwłaszcza dzisiaj potrzebowała odpocząć od swojego umysłu, natłoku myśli, które bombardowały ją z każdej strony. Wszystko to spowodowane było każdą, nawet najmniejszą myślą o Ollim. Jego pierwsze nieudane próby odeszły już w niepamięć, ustępując miejsca coraz lepszym wynikom. Każde zawody w jego wykonaniu były lepsze od poprzednich, tak jakby coś się w nim odblokowało. Jakby nagle wszystkie elementy zaczęły z sobą współgrać, kierując Olliego coraz wyżej. Cieszyła się jak dziecko, kiedy wygrał pierwsze zawody, a także później, kiedy mimo braku wygranej odnotowywał dobre wyniki. Oczywiście zadzwoniła z gratulacjami, ale ich rozmowy były coraz krótsze, zupełnie jakby nagle przestali być parą najlepszych przyjaciół. Ostatnim razem widzieli się w ten niefortunny poranek, kiedy zaskoczyła go z Janną. Od tego czasu pozostawały im jedynie telefony, ale i tych było coraz mniej. Być może była egoistką, ale zwłaszcza dzisiaj liczyła na dłuższą rozmowę z nim. Czekała na dwa słowa okraszone wesołym, szczerym uśmiechem i wypominaniem jej wieku. Zamiast tego jej komórka uparcie milczała. Świadoma tego iż ma dzisiaj zawody w Szwajcarii, próbowała go usprawiedliwiać, ale w głębi duszy czuła się rozczarowana. Miała też świadomość, że coś przed nią ukrywał. Zawsze tak robił, kiedy miał coś na sumieniu lub coś go trapiło, najpierw milczał, a dopiero z czasem o wszystkim jej mówił. Teraz jego milczenie miało jakiś głębszy sens. Także wcześniej, podczas kilku krótkich rozmów miała nieodparte wrażenie, że coś przed nią ukrywał. Ta niewiedza była coraz bardziej irytująca, bo naprawdę zaczynała się o niego martwić. Już raz zamknął się przed nią i mało brakowało, a ich przyjaźń nie wystarczyłaby aby nadal utrzymywać ze sobą kontakt, Olli nie należał do osób wylewanych, dlatego też swoje problemy wolał rozwiązywać sam, przynajmniej myślał iż zdoła poradzić sobie z nimi sam. Na całe szczęście w odpowiednim momencie pozwolił sobie pomóc. W tej chwili znów odliczała dni do powrotu. Nie tylko z racji zbliżających się Świąt, ale także, a może przede wszystkim z racji postawy Olliego. Liczyła na to, że wtedy pozna ową tajemnicę Harriego. I choćby musiała ją z niego wydusić, to dowie się co takiego ukrywa. Taki miała przynajmniej plan.

Nie przewidziała tylko jednej rzeczy. Czasem tajemnice innych wychodzą na świat dzienny zupełnie bez ich wiedzy. Relaksując się po ciężkich zawodach w hotelowej kawiarence przy ciastku, które było jej urodzinowym tortem, kątem oka obserwowała ekran telewizora. Ktoś przeskakując po kanałach, zatrzymał się na programie o gwiazdach sportu. Wiadomość o wygranej Olliego podawana była jako pierwsza, opatrzona krótkim reportażem o jego „nawróceniu” i „cudownym powrocie” jak mówili dziennikarze. Silje uśmiechnęła się szeroko, gotowa w tej chwili wyciągnąć komórkę i dzwonić z gratulacjami. Szybko jednak zrezygnowała z tego zamiaru, zastygając z palcami nad klawiaturą obserwowała twarz skoczka. Jej uśmiech zgasł momentalnie, a oczy utkwiła w jednym punkcie. Właśnie poznała tajemnicę Olliego, ale mimo szczęśliwej miny przyjaciela sama nie potrafiła się cieszyć.

- Wszystkiego najlepszego – mruknęła pod nosem, sama sobie składając urodzinowe życzenia.

~….~

Właśnie skonfiskowano mi własnoręcznie zrobiony stroik :(

Do poczytania jeszcze w tym roku, prawdopodobnie.

Pewnie zapomnę Was zawiadomić o tym rozdziale, wybaczcie, idę pracować nad drugim stroikiem i mam nadzieje, że tego mi nikt nie zajuma :D

Najpewniej później nie będzie czasu, więc już dzisiaj życzę Wam wszystkim moi kochani zdrowych, spokojnych Świąt Bożego Narodzenia. Abyście spędzili je w gronie tych, których kochacie.