Rozdział 6

I can’t pretend, that I’m fine

                  Dokładnie w momencie, gdy Silje podpisywała umowę, a Olli drżącymi ustami kolejny raz czytał anonim, gorączkowo zastanawiając się kto mógł być jego autorem, Janna siedziała przy drewnianym stole w kuchni. Z czerwonego kubka ulatywały ostatnie ciepłe obłoczki kawy, z każdym kolejnym czyniąc ją tylko zimną, pozbawioną smaku pomyją. Zamyślona, wpatrywała się w punkt przed sobą, chociaż tak naprawdę sama nie wiedziała na co patrzy.  Nawet, kiedy zamknęła oczy złośliwa świadomość podsuwała jej obrazy, które chciała jak najszybciej wymazać ze swojej pamięci. Planowała w tym celu zająć się domowymi porządkami, ale jako że pani domu dbała o czystość, szatynka nie miała zbyt wiele do pracy. Miała za to, mnóstwo czasu na rozmyślania. Uporządkowała jedynie pokój Olliego i pozmywała po śniadaniu, którego nie zjedli wspólnie tak jak zaplanowała. Na samo wspomnienie o naleśnikach zaburczało jej w brzuchu, ale starała się zignorować narastające ssanie w żołądku. Straciła apetyt.

Upiła łyk kawy, krzywiąc się pod wpływem jej smaku.

Nie chciała analizować na nowo tego wszystkiego co stało się dziś rano. Rozłożyła już na czynniki pierwsze zachowanie Harriego, który nie widział nic nadzwyczajnego w tym iż sąsiadka zakłóca ich poranne przyjemności. Jej słowa w ogóle do niego nie trafiały, zbywał je słodkim „przesadzasz” okraszonym przelotnym całusem, jakby to miało załatwić całą sprawę. Otóż nie załatwiało, wręcz przeciwnie. Im bardziej bronił blondynki, tym bardziej Janna węszyła w tym jakiś podtekst. I chociaż próbowała zająć myśli czymś zupełnie innym, to i tak prędzej czy później wędrowały one do tego samego. Dochodziła do wciąż tych samych wniosków, które raniły i doprowadzały na skraj wariactwa. Czy dzisiaj przebrała się przysłowiowa miarka?

Kogo ona próbuje oszukać, nie chodziło tylko o dzisiejszy poranek, ale o wiele wcześniejszych kiedy Silje wkraczała w ich uporządkowany, intymny świat. Świat zarezerwowany tylko dla pary zakochanych, którzy pragną dzielić ze sobą czas jaki odzyskali. Tak właśnie powinno być, wspólne śniadanie, a później leniwe przedpołudnie, może krótki spacer. Tak zaplanowała ten dzisiejszy dzień. A wyszło zupełnie inaczej. Od początku ich związku, Silje jawiła się jako nieodłączny element. Czasem pomieszkując u Harriego, Janna miała wrażenie, że jeśli otworzy lodówkę wyskoczy z niej Silje, gotowa spędzić z nimi kolejne urocze popołudnie przedłużające się do późnej nocy. Zupełnie jakby nie umieli istnieć bez niej, wiecznie zadowolonej sąsiadki, dla której Harri gotowy był poświęcić wspólne śniadanie ze swoją dziewczyną, która dopiero co wróciła po prawie trzytygodniowej nieobecności.

Jakiś drobny impuls mówił jej, że sama siebie nakręca. Sama pompuje balon, którego pojemność z każdym dniem takim jak ten dzisiejszy, wypełnia się coraz szczelniej i niedługo pęknie, a wraz z nim pęknie i jej cierpliwość. Może powinna być bardziej wyrozumiała, tak jak twierdzą wszystkie te poradniki, które namiętnie studiuje, a według których tylko wtedy zdobędzie faceta swoich marzeń. Przede wszystkim zaś nie powinna podsycać własnej zawiści przez doszukiwanie się wszechobecnych jej zdaniem zdrad.  Tak jak chociażby dzisiaj, wystarczyło odejść od okna i nie widzieć jak ramię w ramie kroczą zaśnieżonym chodnikiem. Trwała jednak na swoim stanowisku, skryta za firanką obserwowała ich z okna sypialni. Moment, w którym Silje traci równowagę, a Olli w odpowiedniej chwili przytrzymuje ją chroniąc tym samym przed upadkiem, wciąż ją prześladuje. Na kilka długich sekund wstrzymała wtedy oddech, kiedy czułym gestem poprawiał kolorową czapkę na głowie towarzyszki. Na samo wspomnienie chwili, gdy dłoń Olliego wędruje w kierunki Silje a obłoczek zmieszanych oddechów tańczy wokół ich twarzy, będących zdecydowanie zbyt blisko siebie znów zagryza dolną wargę, niemal do bólu. Pamięta ten uśmiech chłopaka, kącikami ust jakby się z nią droczył, podczas gdy Silje wydawała się być spięta. Janna miała nadzieję, że gryzły ją wyrzuty sumienia odnośnie dzisiejszego natarcia i popsucia idealnego, pierwszego od wielu tygodni wspólnego poranka. Miała ochotę wybiec za nimi, jednoznacznie dać do zrozumienia dziewczynie, że Harri jest jej chłopakiem. JEJ. Mogła nawet posunąć się do rękoczynów byleby tylko odsunąć blondynkę od swojego faceta. Tylko jedno powstrzymało ją przed tą ostatecznością.

                Te drobne gesty, niby nic nie znaczące nawet teraz przyprawiały ją o ukłucia w sercu. Wobec niej nigdy nie wykonywał aż tak czułych gestów. Fakt, że prawie nigdy nie nosi nakrycia głowy wydaje się być tutaj bez znaczenia. Mimo drobnych wad, które zdołała już poznać, wydawał się być ideałem faceta. Takiego, z którym wyobrażasz sobie przyszłość dłuższą niż kilka tygodni czy miesięcy. Takiego, wobec którego ma się konkretny plan i konsekwentnie dąży się do jego realizacji. Wciąż brakowało jej tego w jaki sposób traktował i jak zachowywał się wobec Silje. Takich gestów nie okazywał względem swojej ukochanej, owszem był czuły ale nigdy do końca swobodny. Jakby bał się do końca otworzyć. Byli ze sobą długo i dość blisko, ale miała wrażenie, że tylko Lehtinen wydobywa z niego najszczersze wyznania. To rady Silje były tymi, które brał sobie do serca, w wielu kwestiach to właśnie w niej pokładał nadzieje pomocy, dyskretnie odmawiając owej pomocy ze strony ukochanej. Poważne sportowe tematy były zazwyczaj zarezerwowane tylko dla nich, Janna mogła jedynie biernie w nich uczestniczyć i tylko wtedy, gdy ta dwójka wyrażała na to zgodę w postaci dopuszczenia jej do głosu. Zbyt często czuła się w ich towarzystwie jak piąte koło u wozu, a przecież powinno być zupełnie odwrotnie. To przecież ona powinna być dla niego najważniejsza. To z nią powinien dzielić się radosnymi nowinami, w niej szukać pocieszenia po porażkach.

Czy jest zazdrosna?

Oczywiście, że tak. Kto by nie był w jej sytuacji.

Szczerze nienawidziła tego uczucia, które towarzyszyło jej przez większość życia. Od najmłodszych lat była główną cechą trudnego charakteru dziewczyny. Zazdrość odbierała jej większość przyjaciół i szans na udane związki, w zamian zostawiając jedynie szerzącą się samotność. Zazdrość oznaczała brak pewności, stabilizacji i strach, że to co najważniejsze zostanie jej zabrane. Teraz też brakowało jej pewności, że to co łączy ją i Harriego jest uczuciem na tyle silnym by przetrwać sztorm, którym niewątpliwie była obecność Silje. To w niej doszukiwała się odpowiedzialności za to jak się czuła w tej chwili, za czyny, które prawdopodobnie popełni w niedalekiej przyszłości. Od pierwszej chwili, kiedy się poznały wiedziała, że nie będzie jej łatwo zaakceptować przyjaciółkę chłopaka. Nie chodziło bynajmniej o samą Silje, jej wady czy zalety, bo z pewnością  gdyby była jego siostrą, kuzynką czy kimś innym tego pokroju, stanowiłyby idealny wzór kumpelek. Zdołała poznać ją na tyle, by stwierdzić iż mają wiele wspólnego. Począwszy od tego, że były rówieśniczkami, a skończywszy na upodobaniach modowych czy muzycznych. Była naprawdę uroczą osóbką, pełną humoru i ciepła, idealną na popołudniowe ploteczki przy kubku ciepłej kawy i wysokokalorycznym ciastku. Uczciwie musiała przyznać, że mogłaby się z nią zakumulować.

Ale fakt bycia przyjaciółką Olliego, dyskwalifikowało ją już na samym początku.

Przyjaciółką!!!

                  Nie wierzyła w przyjaźń damsko-męską, sama takiej nigdy nie doświadczyła i pewnie dlatego wątpiła w jej istnienie. Faceci, z którymi się spotykała nawet jeśli deklarowali się jako przyjaciele to prędzej czy później nagle wybuchali względem niej miłością. Niektórzy,  ci bardziej odważni nie ukrywali, że chodzi im wyłącznie o seks.  Dlatego właśnie była pewna, że każda „przyjaźń” damsko-męska opiera się wyłącznie na układzie czysto fizycznym. Była też pewna, że nawet jeśli wcześniej nic nie łączyło Olliego i Silje to jest to tylko i wyłącznie kwestią czasu. Tylko patrzeć jak nagle zrozumieją, że to co nazywają przyjaźnią w rzeczywistości jest czymś mocniejszym i trwalszym. Tego obawiała się najbardziej i pewnie dlatego tak krytycznie obserwowała ich wzajemne relacje. Za każdym razem, kiedy była świadkiem rozmów i przekomarzań owej dwójki, świadomość podsuwała przeróżne scenariusze. Najgorszy był ten, w którym to ona idzie w odstawkę, a jej miejsce zajmuje Silje. Łączyło ich całe życie, wspólne dorastanie, te same ulubione miejsca, popełniane błędy w przeszłości, sportowe pasje. Natomiast Janna znała Harriego od pół roku, bo wtedy poznała go tak naprawdę. Każdego dnia odkrywała jasne strony osobowości, które nieco rozjaśniały te ciemniejsze, o których tak wiele słyszała.

Nie mogła dopuścić, by Silje zajęła jej miejsce. Zbyt wiele włożyła w ten związek i za dużo kosztowało ją znalezienie się właśnie w tym miejscu. Budowała świat, w którym to ona – Johanna Salminen i Harri Olli mają stanąć na ślubnym kobiercu, by ślubować sobie dozgonną miłość, a potem….

Nie, nie może pozwolić by ktokolwiek pokrzyżował jej plany.

~…..~

Tym razem nieco krócej, ponieważ poprzedni był dłuższy :-)

Czy Wam też szybciej mija tydzień odkąd zaczęły się skoki?