Rozdział 4

                          Pierwsze zawody nie przebiegły jednak według planu, jaki ustalił sobie już kilka tygodni wcześniej, zanim jeszcze dostał gwarancję bycia w kadrze.  Planował spektakularny powrót, od razu na sam szczyt by utrzeć nosa tym wszystkim, którzy jeszcze nie tak dawno wieszali na nim psy. Po długiej rozmowie z trenerem nabrał przekonania, że jest wartościowym zawodnikiem, inaczej przecież Jarkko by go nie przyjął. To nie było zadufanie, po prostu znów uwierzył we własne możliwości. Nie bez kozery mówią, iż grunt to pozytywne myślenie. Nastawił się zatem na bardzo dobre wyniki będąc pewnym, może nawet zbyt pewnym siebie, że uda mu się już w pierwszym konkursie zabłysnąć. Chciał znów poczuć to jedyne w swoim rodzaju uczucie triumfu jakie towarzyszy skoczkowi, gdy wchodzi na najwyższy stopień podium. Tą wszechogarniającą cię dumę, że dokonałeś czegoś ważnego. Chwytać spojrzenia tłumu wpatrzonego w ciebie niczym w Boga, który dokonał rzeczy niemożliwych i spijać z ich ust własne imię krzyczane w euforii. Na nowo poczuć się akceptowanym.

                 Niestety stało się inaczej, scenariusz dopracowany w najdrobniejszych szczegółach zniszczyła brutalna rzeczywistość. To była bolesna porażka, a podsycane przez nieprzychylnych mu ludzi uczucie klęski dławiło go jeszcze przez długi czas. Kilkakrotnie podczas tego weekendu ręce świerzbiły go, by tak jak kiedyś za ich pomocą pokazać swoją siłę. Zwłaszcza, gdy setny raz słyszał pytania dziennikarzy „czemu się nie udało?” okraszone ironicznym uśmieszkiem i próbą podważenia decyzji trenera. Aż nazbyt dobitnie dano mu odczuć, że nie tak łatwo pozbędzie się ciężaru przeszłości. A to nie pomagało. Miał pełną świadomość, że wielu na jego miejscu byłoby szczęśliwych zajmując dwudzieste drugie miejsce. Inni z pewnością tak, ale nie On. Harri Olli oczekiwał znacznie więcej.

             Inauguracja sezonu jak co roku, przypadała w ostatni weekend śnieżnego już listopada. Podobnie rzecz się miała odnośnie miejsca, czyli tradycyjnie już była to skocznia w Kusamo. Owszem piękna, zwłaszcza podczas wieczornego konkursu, gdy oświetlona sztucznym światłem widoczna jest w promieniu kilkunastu kilometrów, wznosząc się nad miastem niczym ochronna baszta. Ma w sobie ten rodzaj magii, który sprawiała iż każdy kto choć raz dotknął stopami jej powierzchni czuł się jak władca i najważniejszy człowiek na świecie. Za dnia, chociaż równie ogromna i piękna to jednak nie miała już w sobie tego nocnego blasku. Kiedy jednak przez kilkanaście długich minut stoi się na mrozie, w towarzystwie coraz bardziej gęstniejącego śniegu, a pogoda gra ze wszystkim w kotka i myszkę, sentymenty schodzą na drugi plan. Wtedy zastanawiasz się, dlaczego ludzie odpowiedzialni za coroczny kalendarz tak upodobali sobie tutejszy obiekt. Nawet wobec jawnej krytyki ze strony skoczków. Olli był patriotą, cieszył się z możliwości rywalizowania we własnym kraju, na skoczni gdzie odniósł swoje pierwsze w karierze zwycięstwo i która była dla niego jeszcze parokrotnie szczęśliwa w latach późniejszych. Jednak kiedy oczekiwał na swój skok, to nawet te ciepłe wspomnienia nie rozgrzewały go dostatecznie mocno, aby odrzucić narastającą irytację.

                  Wszystkie te czynniki zebrane w całość sprawiły, że delikatnie mówiąc – skok mu nie wyszedł. Bo kiedy wreszcie, po przedłużającym się oczekiwaniu, ujrzał zielone światło miał kilka sekund na przygotowanie się do skoku. Wszystko działo się tak szybko, że wszelkie czynności wykonywał mechanicznie i mimo wcześniejszej rozgrzewki i tysiąca prób skoku odtwarzanego w głowie, ze skupienia niewiele pozostało. Już sunąc w dół przeczuwał, że nie będzie to udany skok. Może to właśnie wtedy popełnił błąd? Ta sekunda zawahania zaważyła na całym skoku.  W locie nie było lepiej, kilka razy zachwiało nim dość mocno, na tyle by w końcowej fazie ratować się przed upadkiem. Zdołał jeszcze usłyszeć słowa spikera i zobaczyć na telebimie swoją zawiedzioną twarz, zanim zniknął w tłumie skandującym już imię następnego zawodnika.

Idąc, niósł swoje narty niczym najcięższe brzemię.

Oczywiście mógł całą winę zrzucić na pogodę, złe warunki w jakich przyszło mu startować, ale przecież te warunki, chociaż złe to były równe dla wszystkich. Nie mógł ich obwiniać o swoje niepowodzenie. Zdawał sobie sprawę iż to przede wszystkim On zawalił. Nie skupił się dostatecznie i drobne błędy jakie popełnił już na starcie przekreśliły dalszy, bardziej udany skok. To właśnie przez to zajął tak odległe miejsce. Ale było coś jeszcze.

Presja.

To krótkie słowo skutecznie pozbawiło go szans już na starcie. Najgorsze było to, że ową presję narzucił sobie sam. Nikt inny, nawet trener nie oczekiwał od niego od razu pierwszych miejsc. Jarkko tłumaczył mu, próbował dać do zrozumienia, że powrót będzie trudny, ale nie niemożliwy. Że ma predyspozycje, ale musi mieć jeszcze dystans to tego wszystkiego. Chłodną głowę podczas skoków. I właśnie tego ostatniego zabrakło najbardziej. Bo głowa wypełniona milionem myśli i oczekiwać narzucanych przez własne ambicje, nigdy nie będzie gotowa na sukces.

                   Tak więc w dwa dni po tym, jak opuszczał dom rodzinny, wracał ponownie. Bynajmniej nie w glorii zwycięscy jak obiecywał sobie i po cichu swoim bliskim. Otępiały wysiadł z taksówki, odbierają bagaż od kierowcy starał się nie widzieć jego ironicznego spojrzenia, albo wmawiał sobie, że było ono jedynie wynikiem dość marnego napiwku z jego strony. Kiedy Taskówka zniknęła za zakrętem, ruszył w stronę wejścia. Tak jak się spodziewał parterowy dom pogrążony był w zupełnych ciemnościach, ale do nic dziwnego pomyślał, biorąc pod uwagę już dość późną godzinę. Cała ulica była pogrążona w absolutnej ciszy, tylko gdzieś w oddali odezwał się spłoszony pies ujadając na intruza.

Uprzedzony o wyjeździe rodziców nastawił się na samotny wieczór, prawdę powiedziawszy było mu to na rękę. Dobrze, że udało mu się przekonać rodziców do tego wyjazdu. Podróż do wujka Tommiego planowali już dobrych kilka miesięcy, ale jeszcze wczoraj chcieli z niego zrezygnować. Wiedział doskonale dlaczego. Zapewne mieli okazję oglądać zawody i jego nieudany start. I pewnie z tego samego powodu nie pozwolił im na to. To była jego porażka, sam musiał się z nią uporać. Już dość mieli przez niego zmartwień, chociaż był dorosły to rodzice wciąż chcieli go ochraniać i pocieszać w chwilach, kiedy los daje mu porządnie w kość. Być może obawiali się też, że to wydarzenie na nowo odrodzi w Ollim  sposób w jaki dawniej radził sobie z przegranymi. Tak jakby ich obecność mogła coś zmienić, prychnął w myślach wspominając wiele wcześniejszych nocy, z których z racji alkoholowego zamroczenia niewiele pamiętał.

Na towarzystwo ze strony Silje także nie miał co liczyć. Ona też rozpoczęła już sezon, być może najlepszy w jej karierze, sądząc po wynikach treningów i wszelkich  wyliczeniach jakich dokonuje jej trener. Wiek, który właśnie osiągnęła czynił ją jeszcze groźniejszą, bowiem lata treningów powinny teraz przynieść efekty. Harri zawsze w nią wierzył, podobnie jak ona w niego, chyba na tym polegała przyjaźń.  Zatem jeśli dobrze pójdzie, to pod koniec tygodnia zdołają krzyknąć sobie cześć na lotnisku. I jak się spodziewał był to scenariusz na najbliższe tygodnie.

Będąc pewnym samotności, towarzystwa jedynie ciepłego łóżka i pilota od telewizora, zdziwił się gdy z tyłu domu rozbłysło światło.

Ktoś był w kuchni….

~…~

                     Na drugim końcu miasta, granatowy Sedan wjechał właśnie na podjazd przed wysokim apartamentem. Uliczna latarnia oświetla profil postaci, która obchodząc samochód otwiera drzwi pasażera. Chwyta drobną dłoń choć jej właścicielka wcale nie potrzebuje pomocy, ale obdarza go szerokim uśmiechem dziękczynnym. Mój dżentelmen, myśli gdy ten nieoczekiwanie ją całuje. 

- Humor ci dopisuje – mówi, gdy już na powrót  ma usta tylko dla siebie.

                  O tak, miał powody do radości, którą w tej chwili wyrażał szerokim uśmiechem. Nawet jego oczy się śmieją, stwierdziła zadowolona i odwzajemniła ten gest. Rozległ się dźwięk włączanego alarmu, a w chwilę później wesołe pogwizdywanie dawno zasłyszanej melodii.  Ingrid zbeształaby go gdyby znała powód tej radości. Nie była osobą, która cieszyła się z niepowodzeń innych, on zresztą też nie. Ale w tym jednym, konkretnym przypadku nie mógł się powstrzymać. Już dawno inauguracja sezonu nie była dla niego tak udana. Nie tylko zajął wysokie piąte miejsce, ale też Olli dorzucił swoją cegiełkę do tego wszystkiego. Dla niego przestał być już częścią teamu,  nawet teraz gdy wrócił nie zasługiwał na to miano. Bez względu na to co mówił trener, on postawił sobie za cel pozbycie się Harriego z kadry. Uśmiechnął się cwaniacko na samą myśl o tym, że jeśli tak dalej pójdzie to być może nie będzie musiał się zbytnio namęczyć. Znał Harriego nie od dziś i wiedział co najbardziej zniechęca go do dalszych prób.

Nieudane próby. A właśnie taką zaliczył w ten weekend.

~… ~