Rozdział 3

                 Jedynym źródłem światła w ciemnym korytarzu, była maleńka pulsująca żółtym blaskiem żaróweczka, do której drobna postać właśnie zmierzała. Małe, uważnie stawiane na nieznanej powierzchni kroczki odbijały się echem, mimo iż dziewczyna starała się być najciszej jak potrafiła. Spłoszony jej obecnością szczur uciekł w popłochu, chowając się pod stertą papierów porozrzucanych po całym pomieszczeniu. Tylko przez moment ujrzała przestraszone spojrzenie małego towarzysza niedoli, ale miała wrażenie, że jej równie przerażone źrenice odbijały się w tych szarych oczkach. Też miała ochotę schować się pod kartonami, ale wiedziała, że tam nie znajdzie schronienia. Instynkt zachowawczy wysyłał odpowiednie sygnały do mózgu, który wobec jawnego zagrożenia, działał na zwiększonych obrotach. Przyklejona plecami do zimnej ściany brnęła dalej ku jasnemu światłu, które ją hipnotyzowało niczym nadzieja ucieczki. Zdawała sobie jednak sprawę, że gdzieś tam niedaleko kroczy On, jest tuż za nią, wręcz czuła jego obecność. Porusza się bezszelestnie jak duch, niczym cień podąża do tego samego źródła, które go wabi. Gotowy zaatakować w każdej chwili,  nożem ostrym niczym brzytwa wyrżnąć jej bijące wciąż w piersiach serce. Jakby właśnie to serce, jego przyspieszony puls tak go mamiło, przyciągało z najdalszych miejsc świata. Adrenalina i strach. Jej strach, dokładnie to go przyciąga, jakby przez grube ściany czuł jej przerażenie. I właśnie to przerażenie dawało mu taką satysfakcję.

              Gwałtowny dreszcz wstrząsa jej drobnym, ledwo zakrytym ciałem gdy gdzieś w oddali rozlega się trzask zamykanych drzwi. Ogląda się szybko za siebie, ale w ciemności kryjącej się zza plecami, nie dostrzega niczego. Teraz panuje już cisza ale ma wrażenie, że jej serce też zamarło, jakby bało się swoim życiodajnym dźwiękiem zmącić ten pozorny letarg. 

             Złowroga cisza musiała jednak w którymś momencie przegrać, bo nagle rozlega się krzyk dziewczyny, który niemal natychmiast cichnie. Niepostrzeżenie znalazł się tuż przy niej, a zimny nóż dotknął delikatnej szyi. Jednym ruchem pozbawia ją życia.

- Przypomnij mi, dlaczego znów to oglądamy?

            Silje odwróciła wzrok od ekranu, na którym zamaskowany mężczyzna właśnie katował swoją kolejną ofiarę. Jeszcze zanim to zrobiła, ekran zalał się czerwonym kolorem, co jednoznacznie miało wskazywać na bolesne zakończenie życia bohaterki, w rzeczywistości było jednak niezbyt udanym efektem specjalnym. Uszu nie zakryła, a więc musiała wysłuchać dzikiej radości oprawcy, który porzucając bezwładne ciało ofiary już wyrusza po kolejną zdobycz.

- Bo dziś, to ja wybierałem film.

              W przeciwieństwie do niej Olli nawet na ułamek sekundy nie odwrócił wzroku od monitora, podczas gdy Silje wciąż patrzyła wszędzie byleby nie na ekran. Był pasjonatem horrorów, nie to co ona. Owszem, od czasu do czasu zdarzało się obejrzeć taki gatunek filmów, ale zawsze wywoływał w niej kilkudniową psychozę obserwacji. To sprawiało, że zdecydowanie chętniej oglądała zwłaszcza komedie, przy których często poprawiała sobie humor. Tym razem jednak to była inicjatywa Olliego, w nagrodę za udany zeszłotygodniowy trening pozwoliła mu wybrać dzisiejszy seans. Teraz tego żałowała, ale była pewna, że jeśli zaproponuje kolejny seans „Titanica”, Olli gotów był wyskoczyć przez okno jej pokoju, a upadek z piętra, wprost na kamienny chodnik z pewnością nie byłby przyjemny, nie licząc oczywiście kontuzji, która przekreśliłaby jego ewentualne odrodzenie się w kadrze. Wciąż nie było decyzji odnośnie powołania, i chociaż Olli udawał twardszego niż jest w rzeczywistości, to Silje znała go już na tyle, aby wiedzieć, że w wewnątrz siebie jest niczym bomba z opóźnionym zapłonem. Wiedziała też, że z jakąkolwiek decyzją przyjdzie mu się zmierzyć, bomba wybuchnie. Pytanie tylko czy będzie to wybuch radości czy też irytacji. Dzisiaj upływał termin podania składu, trener Jarkko przedłużał ów moment do ostateczności, a Olli nie mógł znaleźć już sobie miejsca. Pewnie dlatego wybrał się do jedynego miejsca, w którym potrafi w milczeniu oczekiwać na nieuchronny los.

                  Ich cotygodniowe, piątkowe spotkania z czasów szkolnych teraz, w dobie dorosłości, musieli znacznie ograniczać. Nawet to iż byli sąsiadami, nie pomagało w częstych kontaktach. Jeśli udało im się spotkać raz na miesiąc, należało to uznać za spory sukces. Oboje mieli własne pasje i codzienne życie, w którym czas nie wydłużał się w miarę zwiększanych obowiązków. To jednak nie zmieniało faktu, że kiedy już zdołali się spotkać, nadrabiali zaległości do późnych godzin nocnych. Tak jak dzisiaj.

Kątem oka dostrzegła w miarę normalną scenerię, a więc ponownie śledziła fabułę.

- Pierwsza część była lepsza.

Olli uśmiechnął się pod nosem.

- Pewnie dlatego, że oglądałaś ją spod koca – zaśmiał się już w głos, sekundę później rozcierał żebro, w które okrutnie wbiła swoje palce.

                     Podczas gdy on wrócił do oglądania, brunetka, zeszła na dół, by odebrać zamówioną wcześniej pizzę. Idąc ponownie do pokoju, wstąpiła do kuchni, zabrała dwa talerze i ich ulubione kubki, a także coś do picia. Zdecydowanie do takiej kolacji pasowało jakieś dobre wino, ewentualnie piwo, ale oboje unikali takich używek, a więc najbezpieczniejszym napojem w tej chwili była woda. Kiedy wkroczyła do sypialni Harry obrzucił spojrzeniem talerze, które przyniosła.

- Uuu, bawimy się w wyższe sfery.

                   Oczywiście dla Olliego idealny posiłek, to taki po którym nie trzeba niczego myć, a zwłaszcza nie sprzątać okruszków, które później walają się po całym pokoju. Jak zawsze zaczął wyjmować  salami z jej części, a ze swojej  oliwki by oddać je przyjaciółce.

- Może tobie nie przeszkadzają okruszki wbijające się w tyłek, ale mnie owszem.

                 Uśmiechnął się pod nosem i bez zbędnych komentarzy położył kolejny kawałek pizzy na talerzyku. Usiadła obok chłopaka, krzyżując nogi i wbiła zęby w pierwszy kęs pizzy. Jedzenie w towarzystwie krzyków ofiar i szyderczego śmiechu psychopaty, nie stanowiło dla niej przyjemności, ale Olliemu to jednak nie przeszkadzało. Owe krzyki idealnie wręcz komponowały się z odgłosami jakie sam z siebie wydawał.

Pogrążeni w fabule (Olli) i w jedzeniu pizzy (Silje i Olli), zamilkli na dłuższy czas.

- Nie było tak źle, co? - spytał, gdy na ekranie pojawiły się napisy końcowe. Kiedy nie odczekał się odpowiedzi, zerknął z ukosa na dziewczynę i wtedy wszystko stało się jasne. Jej głowa spoczywała mu na ramieniu, a dłoń znikała pod jego ręką oplatając lewą kończynę. Spała. Westchnął pod nosem, delikatnie uwalniając się spod tego ciężaru. Przez moment zastanawiał się czy istnieje ktoś jeszcze na tym świecie, kto potrafi zasnąć na wyjątkowo mocnym horrorze, ale z pewnością Silje pozostawała jedynym takim okazem. To czyniło ją jeszcze bardziej unikalnym człowiekiem.

Delikatnie przytrzymał jej sylwetkę i kładąc na łóżku, przykrył kraciastym kocem. Na pilocie nacisnął czerwony przycisk, a wtedy pokój zalała ciemność, tylko świecący na niebie księżyc, kreślił różnokształtne plamy na ścianach. Jednocześnie oświetlał też lewy profil brunetki.

- Cykor.

- Słyszałam to.

                     Uśmiechnął się delikatnie, kiedy mruknęła coś jeszcze niezrozumiałego do poduszki. Nie lubiła tego określenia, było pozostałością po dzieciństwie, w którym jako jedyna nie przekroczyła bramy starego cmentarza w najciemniejszą noc listopadową. To właśnie wtedy, wraz z kilkoma ośmiolatkami postanowili pozwiedzać, ale ostatecznie tylko ona została za bramą, podczas gdy reszta wkroczyła do podziemnego kręgu, jak nazywali ową eskapadę. To wydarzenie nie przekreśliło ich przyjaźni, Olli tylko czasami pozwalał sobie na takie nazewnictwo, narażając się tym samym na bolesne kontuzje z jej strony.          

         Najciszej jak potrafił zebrał brudne naczynia,  w tym samym momencie rozdzwonił się telefon, wywołując w nim falę złości. Zerknął na przyjaciółkę, która jakby ciaśniej opatuliła się kocem, spojrzał na wyświetlacz, ten sam numer. Telefon dzwonił już parokrotnie wcześniej, za każdym razem był to inny dziennikarz z kolejnej szmatławej gazety. Silje podzielała zdanie chłopaka co do takich „dziennikarzy”, którzy jedynie liczą na tanią sensację. Mówiąc krótko, omijali ich szerokim łukiem. Zdecydowanym ruchem wcisnął zatem czerwoną słuchawkę, chowając płytę z filmem do opakowania.

Telefon zadzwonił ponownie.

- Zamorduję cię, Olli.

                 Tym razem odebrał, wściekle wciskając zieloną słuchawkę. Nie miał jednak ochoty na rozmowę, odpowiadać na durne pytania i wciąż na nowo kajać cię za wydarzenia z przeszłości, którymi gazety wciąż żyły, karmiąc czytelników nowymi, często zmyślonymi faktami. Z gazetami był ten problem, że co jakiś czas któremuś z dziennikarzy przypominał się jego temat i odgrzewał go niczym stare kotlety, często ubarwiając całą historię. Pewnie dlatego nie miał sympatii do tej profesji. Tymczasem wobec wiadomości jaką właśnie otrzymał, nie mógł pozostać obojętny. Silje jednym okiem podpatrywała jak zmienia się oblicze przyjaciela, początkowa złość zdradzała wzburzenie, szybko jednak zmieniła się w niedowierzanie, by na koniec wybuchnąć szczerym okrzykiem radości, której dawno nie okazywał.

- Silje, dostałem się. Dostałem!

                     Krzyczał w niebogłosy tłamsząc zaspaną dziewczynę, która powoli odzyskiwała jasność umysłu. Program sportowy, który włączył w międzyczasie, wszem i wobec informował o składzie kadry, w której znalazł się Harry Olli. Niegdyś dobry zawodnik – Olli skrzywił się na to określenie.

- Wciąż jestem dobry! – mruknął pod nosem w kierunku ekranu, na którym spiker z przekąsem komentował taką, a nie inną decyzję trenera. Mocny uścisk dłoni potwierdzał te słowa, Silje, już w pełni rozbudzona trwała obok przyjaciela, ciesząc się razem z nim.

 – Udowodnię to!

~…~

           

             Nie we wszystkich ta wiadomość wywołała takie same doznania. Radość jaką odczuwał Fin, była niczym w porównaniu ze złością jaka rozbudziła się w nim. Szklany wazon Ingrid, prezent od niego na którąś z kolei rocznicę ich związku, najbardziej odczuł skutki owej agresji. Nie zaprzątając sobie głowy rozbitym szkłem, ani zbliżającą się awanturą z ukochaną, kiedy ujrzy co zrobił, wyszedł z domu.

            Z racji późnej godziny, miał małe pole do manewru odnośnie spaceru. Zresztą wieczorny ziąb nie zachęcał ku temu, a on nie chciał wracać do środka po coś cieplejszego. Kątem oka dojrzał cień sylwetki krążącej po salonie. Zapewne Ingrid dostrzegła już rozbity wazon. W kieszeni wymacał komórkę, po czym wciskając cyfrę cztery  oczekiwał na połączenie.

- Powiedziałeś, że to załatwisz.

Warknął do słuchawki, nie czekając aż osoba po drugiej stronie przejmie inicjatywę.

- Która godzina? – zaspany głos zdradzał, że rozmówca już spał. W momencie jednak odzyskał zdolność umysłu. - Obiecałem spróbować, ale czasem nawet ja muszę uznać czyjąś wyższość.

Kopniak trafił w doniczkę z czerwonymi kwiatami, na szczęście chociaż ona nie doznała obrażeń.

- To Jarkko, powinien się przed Tobą płaszczyć.

              Zacisnął dłoń w pięść, gdyby rozmawiali w cztery oczy, był pewien, że siłą spojrzenia mógłby wymóc na nim kolejną obietnicę, której w tej chwili nie mógł spełnić. Miał dość złudnych zapewnień, że pobędzie się go z kadry. Jednego był pewien, Olli nie miał prawa być w kadrze, nie miał prawa naprawiać swoich błędów.

- Wobec tego, ja się tym zajmę. Olliego wkrótce nie będzie w kadrze.

            Rozłączył się szybko, mając nadzieje, że wychodząca z domu Ingrid, nie usłyszała tych słów. Jej oczy mówiły o całkowitej niewiedzy. Uśmiechnął się pod nosem, a w głowie pojawił się plan. Za tydzień rozpoczyna się sezon, wtedy także on rozpocznie realizację owego planu.

~…~