Rozdział 1

 

                        Było kilka minut przed osiemnastą, kiedy z duszą na ramieniu, zapukał w drewniane drzwi gabinetu na drugim piętrze. W całym budynku, nie licząc jego i człowieka, z którym miał się spotkać, nie było żywej duszy. Tylko ochroniarz przy bramie wiedział o tym spotkaniu, a legitymując go przy wejściu uniósł brwi, jakby pytał czy to na pewno on. Doskonale znał takie spojrzenia, już dawno przestały robić na nim jakiekolwiek wrażenie. Mężczyzna, z pewnością jak każdy Fin, znał historię jego pokręconej „kariery”, a więc jego obecność w tym właśnie miejscu, mogła być zaskoczeniem. Nie zamierzał jednak nikomu tłumaczyć się z własnych wyborów, które doprowadziły go do tego miejsca.

                      Specjalnie wybrał schody, aby odwlec moment, w którym przyjdzie mu stanąć oko w oko z dzisiejszym katem. Jednocześnie chciał jak najszybciej poznać decyzję, która zaważy na całym jego dalszym życiu. Poważnie obawiał się dzisiejszej rozmowy, i chociaż wiedział, że zrobił wszystko co w jego mocy, aby dano mu kolejną szansę, jednocześnie zdawał sobie sprawę, że nie będzie to takie proste. Widmo przeszłości wciąż ciągnie się za nim. To jego kula u nogi, której nie potrafił się pozbyć, wątpił czy kiedyś mu się to uda, gdziekolwiek by nie szedł, ona zawsze była przy nim, nawet wtedy, a może zwłaszcza, gdy zostawał sam. Wtedy była jak najgorsza tortura, przypominając mu nie tak znów odległe czasy, kiedy myślał, że cały świat leży u jego stóp. Wtedy, gdy w jego mniemaniu był panem życia i świata. Życie jednak bardzo boleśnie zweryfikowało to wyobrażenie. Jednego dnia jadł kawior ze złotej tacy, by następnego stoczyć się na samo dno, głodując niczym najgorszy przestępca.

Zapukał drżącymi palcami, wstrzymując jednocześnie oddech.

                    Stanowczy głos zza drzwi nakazał wejście, i chociaż ton tego zaproszenia daleki był od serdecznego, zaryzykował i wszedł do środka. Mężczyzna za biurkiem skinął w jego kierunku, a na twarzy pojawił się cień uśmiechu, znajomy gest, który dodał mu odrobinę otuchy. Przywołał go dłonią, bezgłośnie wskazując na fotel po drugiej stronie, który Olli natychmiast zajął. Podczas gdy towarzysz, jeszcze przez kilka minut, prowadził ożywioną dyskusję, on obserwował wnętrze gabinetu. Nic się nie zmieniło w jego wyglądzie. Ścianę zdobiła wciąż ta sama kremowa tapeta, okraszona w wielu miejscach zdjęciami z ważniejszych zawodów, na niektórych dostrzegł także własną szczęśliwą twarz. Regały wciąż uginały się pod ciężarem pucharów i innych nagród, dla których nie było lepszego miejsca niż to, w samym sercu skoków, miejscu, które dla większości zawodników stanowi początek ich drogi. Mógłby się nawet założyć, że wielka plama na suficie, od wielu lat była nieodzownym elementem dekoracyjnym. Przynajmniej on pamiętał ją doskonale, gdy podczas wielu rozmów, wznosił oczy ku niebu. Od razu ogarnęło go uczucie dejavu, ileż razy tutaj bywał w przeszłości? Zdecydowanie znacznie częściej niż reszta zawodników, którzy nie mieli zbyt wielu okazji ku temu. A Olli wpadał często, jeśli nie z przymusu to z własnej inicjatywy, by porozmawiać z Jarkko. Trener, człowiek który od przeszło czterech lat, wciąż niezmiennie kieruje kadrą. Człowiek, któremu zawdzięcza tak wiele, jego pierwszy trener, gdy w wieku ośmiu lat połknął bakcyla sportowego. I mimo późniejszego ich rozstania na stopie zawodnik - trener, to jednak zawsze byli przyjaciółmi. To właśnie za jego namową, odsunął się na pewien czas od kadry, uporządkował swoje życie osobiste, uporał się z problemami, by na nowo zacząć spokojne treningi, które powoli przynoszą sukcesy. Co prawda małe sukcesy, ale nawet z nich nauczył się cieszyć, doceniać. Wiedział, że jego usilnie starania, treningi, a nawet w miarę dobre wyniki, nie są gwarantem tego, że w przyszłym sezonie będzie należał do kadry. Wszystko zależało od tego jednego człowieka, to właśnie on, w tej chwili miał władzę nad jego losem. To w nim pokładał całą nadzieje, na odzyskanie własnego poczucia wartości. Miał wiele do udowodnienia, nie tylko ludziom z branży, trenerowi czy dawnym kolegom, ale przede wszystkim sobie.

A to, wymagało odrobiny wiary w jego osobę.

- Przepraszam, Marie, jak zwykle posądza mnie o sklerozę.

Z zadumy wyrwał go głos trenera.

                Poprawił się na fotelu, czując powracający niepokój. Mężczyzna tymczasem odpalił papierosa, zaciągając się natychmiast dymem nikotynowym. Był to jego jedyny nałóg, którego nie potrafił pozbyć się od blisko piętnastu lat. Jedyna przyjemność na jaką sobie pozwala – tak zwykł zawsze mówić. Nie palił tylko w obecności żony i dzieci, często ukrywając się na balkonie lub w innych zakamarkach domu. Zignorował karcący wzrok chłopaka, który nie należał do entuzjastów palenia i z uśmiechem na ustach wypuścił powietrze. Jakby chciał sprowokować swego dawnego podopiecznego do wygłoszenia moralizatorskiej pogadanki, których notabene wysłuchał już dość z ust rodziny i lekarzy. Nic z tego, Olli zbyt dobrze znał szpony nałogu, aby próbować zmusić kogoś do jego rzucenia, sam wiedział, że dopóki samemu nie podejmie się decyzji o zaprzestaniu, żadne prośby czy groźby nie przyniosą pożądanych efektów. Mogą co najwyżej jeszcze bardziej pogorszyć sytuację.

- Chciałeś ze mną porozmawiać.

            Z trudem przyszło mu wypowiedzenie tych słów, bał się bowiem odpowiedzi jaką usłyszy. Nic nie mógł poradzić na to, że głos mu zadrżał. Przeniósł wzrok z dymu krążącego w powietrzu i w oczekiwaniu spojrzał w oczy trenerowi.

- Nie będę owijał w bawełnę… - pochylając się nad biurkiem, oparł dłonie o ciemny blat.  – jeśli chodzi o twoje wyniki … wszystko idzie w dobrym kierunku, treningi pokazały, że przez ten czas nie zapomniałeś jak się skacze – wysilił się na żart, ciepły uśmiech rozjaśnił mu twarz, ale Olli wciąż był skupiony, jakby oczekiwał kolejnego ciosu. Odchrząknął, ponownie zaciągając się papierosem. – Badania, też masz w porządku – dotknął dłonią plik papierów, które jak się domyślał, były wynikami niedawno przeprowadzonych badań wydolnościowych i szeregu innych, które musiał dołączyć do wniosku o ponowne dopuszczenie go do kadry. - … tylko… - trener zawiesił głos.

            Doczekał się ciosu. I właśnie tego obawiał się najbardziej, Jednego krótkiego słowa, które na zawsze przekreśliłoby jego powrót na skocznie w barwach Finlandii. Innej opcji nie brał po uwagę, był rodowitym Finem i tylko w barwach tego kraju chciał wygrywać, nawet jeśli ten kraj nie chce go widzieć w roli swojego reprezentanta. Pamiętał ich ostatnią rozmowę, dokładnie w tym samym gabinecie, kiedy zaproponowano mu urlop od skoków, w rzeczywistości uznał to za degradację, odsunięcie, wtedy nie rozumiał tej decyzji Uniósł się na działaczy, na trenera, w którym pokładał nadzieje na polubowne załatwienie spraw, kolejne przerzucenie na kogoś odpowiedzialności. Tym razem jednak, trener powiedział dość i Harry Olli musiał sam ponieść konsekwencje swoich czynów. Kara był bolesna, ale nauka jaką z niej wyniósł była tego warta.

- Jarkko - zaczął twardo. -… sam wiesz, jak ciężko harowałem, żeby wrócić, ile sił kosztowało mnie to wszystko co działo się po olimpiadzie. Nie jestem już tym samym chłopakiem, co kiedyś, dla którego liczył się tylko blichtr wygranej. Dojrzałem. - … poczekaj – podniósł głos widząc, że trener aż wyrwał się, aby mu przerwać. -… nie zamierzam tak łatwo się poddawać, kocham skoki, to całe moje życie. Wiesz o tym!

- Cholera, Olli, widzę, że nauczyłeś się mówić przez ten czas.

              Zastygł z rozwartymi ustami, zaskoczony tym atakiem. Nigdy nie należał do rozmownych, to fakt, ale w obliczu zamknięcia komuś drogi do spełniana marzeń, każdemu rozwiązałby się język. Każdy walczyłby do ostatnich słów, aby chociaż otrzymać chociaż jedną, nawet jeśli ostatnią szansę. Na końcu języka miał odpowiednią ripostę, ale mina trenera wskazywała, że powinien siedzieć cicho i słuchać co się do niego będzie mówiło. Mężczyzna zaciągnął się dymem po raz ostatni, po czym zgasił papierosa w maleńkiej popielniczce, którą następnie przełożył na parapet, kryjąc za doniczką z kaktusem. Olli z narastającym napięciem obserwował całą tę sytuację, gotowy zaraz wybuchnąć z ogarniającego go niepokoju.

- W sobotę jest trening, masz na nim być.

               Wreszcie przestał go torturować, a widząc jak ogromna ulga malowała się na twarzy Fina, sam się uśmiechnął. Krótka wiadomość, sygnał co ma robić wystarczył, aby droga na nowo przybrała jasny koloryt. W głosie trenera było jednak coś innego, nieznanego do tej pory, ale Olli szczęśliwy z przebiegu tej rozmowy, nie zwrócił na to większej uwagi. Szybko obgadali wszelkie szczegóły, resztę czasu poświęcając na przyjacielską rozmowę, podczas której trener wypalił kolejne trzy papierosy. Zawsze się im dobrze rozmawiało. Tym razem jednak, rozmowa ze strony trenera nie do końca była szczera. Zataił przed nim jeden, ważny szczegół i teraz gryzło go sumienie. Znał stanowisko zarządu, który jeszcze na kwadrans przed tym spotkaniem, wydał mu jednoznaczne wytyczne odnośnie chłopaka, do których musiał się zastosować. Sam jego pomysł, kiedy to na zebraniu, wobec pogarszającej się formy pozostałych zawodników, zaproponował Olliego, spełzł na niczym. Wywołał tylko ironiczny uśmieszek na rumianych twarzach dygnitarzy w garniturach. Właśnie to oznaczało krótkie słowo „tylko”, którego użył, gdy na moment zawiesił głos. Patrząc jednak w oczy chłopakowi, nie mógł z góry go skreślić, nie chciał odbierać mu tej nadziei, która wciąż tkwiła w jego spojrzeniu. Wtedy zdecydował, sam sobie postawił jeden warunek i miał nadzieje, że za kilka dni, podczas treningu, warunek ten się spełni. Ale to wszystko zależało już tylko od „diabełka o twarzy anioła” jak niegdyś go nazywali.

Kiedy już wychodził, zatrzymał go jeszcze w drzwiach.

 - Wierzę w ciebie, Harri.

              Nawet nie wiedział, jak wiele znaczą dla niego te słowa. Zwłaszcza od człowieka, którego niegdyś tak bardzo zawiódł.

                     Do domu dotarł dopiero jakiś kwadrans przed dwudziestą pierwszą. Jazda o tej porze, po ulicach Lahti jest niczym diabelski młyn w wesołym miasteczku. Jeździł bez celu, przemierzając uliczki, aż sam nie wiedząc kiedy znalazł się pod skocznią, na której oddał swój pierwszy w życiu skok. Było to ponad dekadę temu, a wciąż czuł to samo podekscytowanie co tamtego dnia. Tak było przy każdym skoku, lata minęły, ale w nim nie zatarły tego uczucia triumfu, gdy szybował w powietrzu. Już odliczał w myślach godziny do tej najważniejszej próby. Mimo iż to był tylko trening, dla niego to była jedyna szansa na pokazanie się, trener jednoznacznie dał mu do zrozumienia, że po nim ogłosi kadrę. Musi więc być najlepszy. Wierzył, że tylko to zapewni mu udział w zawodach.

Nie wiedział jednak, że jego sprawa została już załatwiona, pod stolikiem, w cichym układzie, ktoś zdecydował o jego przyszłości w kadrze. W życiu bowiem, nie wszystko zależy tylko od nas samych, często to inni kierują naszym życiem, zostawiając nam jedynie namiastkę samokontroli. Harri Olli nie posiadł jeszcze tej wiedzy, a może odrzucał jej istnienie, wierząc we własne możliwości, którymi zdoła przekonać całą Finlandię i resztę świata, że wciąż wart jest zaufania.

                  Kiedy wreszcie dotarł na podjazd przed domem, kilka minut przesiedział w samochodzie, próbując uspokoić rozszalałe od emocji serce. Wreszcie wysiadł, a zatrzaskując drzwi samochodu w kieszeni poczuł wibrowanie telefonu, sekundę później ciszę przerwał heavymetalowy dźwięk.

     „ostatnim razem taką minę miałeś w piątej klasie, kiedy Aino pocałowała cię na szkolnej dyskotece”

                    Odczytał wiadomość, roześmiał się niemalże w głos, zerkając na okna sąsiedniego domu. Jak się spodziewał w balkonowych szybach wciąż odbijało się delikatne światło, a cień, który w nich dostrzegł, niewątpliwie należał do nadawcy wiadomości. Jak świętować, to tylko z najlepszym przyjacielem, pomyślał i zamiast we własne drzwi, skierował się do domu obok.  

~…..~

Wyjaśniła się postać bohatera :-)

Zaskoczeni, zawiedzeni, zadowoleni?